BAENA-CASTRO DEL RIO - 20 KM (183 TOTAAL)

Bij het weggaan kwam de beheerster naar me toe, of ik wat handcreme wilde, die beschermt tegen de zon, en toen een armbandje brak, kwam ze even later twee nieuwe brengen, eentje had haar dochter gemaakt, ik kreeg de indruk dat ze blij was met een vrouw te kunnen kletsen. Op pad, de olijven weer in, het is zwaar bewolkt met voortjagende hollandse wolkenlucht, een harde wind, maar de temperatuur is heerlijk om te stappen. In een groot deel van Spanje is het noodweer, met overstromingen en hagelbuien, en 15 graden temperatuurverschil, de media stoppen niet over de klimaarveranderingen, zeer ongebruikelijk voor deze tijd van het jaar. Het enige wildleven wat ik zie, zijn heel veel konijntjes. Ik loop evenwijdig aan de Rio Guadajoz, en picknick met crackers schapenkaas en fruit. Castro ligt in het vruchtbare rivierdal, met veel tuinen en landbouw. Het heeft een beeldschoon oud centrum, met smalle stegen met mozaiek-keitjes zonder auto's, en mooie witgepleisterde huizen met heel veel bloemen. Het is weer een typisch Pueblo fortaleza, met vestingmuren, eerst romeins en later muslim. Ik haal de sleutel van de albergue bij een jonge formele agent in een prachtig politie-bureautje, gevestigd in de Casa Mendoza, het vroegere paleis van deze graaf met een mooie patio, en een beeld van Cervantes, die hier in 1587 heeft gevangengezeten, wegens sjoemelen met geld, en hier de eerste alinea's van Don Quijote schreef. De albergue in een oud huis tegenover de kerk heb ik weer voor mezelf. Wanneer ik om een uur of 20.30 aan de cana met slakken ga, ben ik natuurlijk de eerste, ik eet wat vis, en om een uur of tien slenteren de bewoners naar binnen, alle leeftijden door elkaar.

ZATERDAG 13 JUNI- CASTRO DEL RIO- SANTA CRUZ- 22 KM (205 TOTAAL)

Na eerst een stuk langs de snelweg, over brede, witte kalksteenpaden, eindelijk wat meer afwisseling met graan, stro, en grote velden zonnebloemen, met hun vrolijke gezichtjes. Halverwege zie je het dorp Espejo op een heuveltop liggen, flink klimmen het dorp in voor een lunch met een bocadillo worst. Terug de velden in, en het waait hard, raar weer met op en neer gaande temperatuur. In Santa Cruz slapen bij Casa Jose, bekend om het warme onthaal van pelgrims, met een ober die net zo aardig is als hij lelijk is, hij lijkt op een starwarsfiguur met vooruitstekende tanden. Na de douche en siesta zalig eten, zeevruchtensalade(salpicon)+gefrituurde visjes-salade+verse kaas met honing+heerlijke witte wijn. Slapen als een rosa.

Lieve allemaal, het gaat heel goed en ik geniet, het is weer een mooi, nieuw avontuur. Heb een mooie midzomer, lief zijn voor jezelf, Willemijn.

LUCENA - CABRA - 15 KM (141 TOTAAL)

Vanaf hier de 'Via Verde del Aceite', de groene weg van de olijfolie, een voormalig stoomtrein-traject dat van 1893 tot 1985 gebruikt werd, en nu is veranderd in een fiets- en wandelroute, 112 km totaal voor de liefhebber, veel moutainbikers. Er is nooit meer dan 3% niveau-verschil, want dat trok de locomotief niet, af en toe zijn de rails nog te zien. Het is toch wat, wat mensen met Moeder Aarde doen, eerst maken we doorgangen door rotsen, tunnels, en hele hoge gietijzeren bruggen, en dan, 100 jaar later, is het voor recreatie, en staan twee prachtige oude stoomlocomotieven triest te verstoffen bij het restaurant dat van het station is gemaakt. De route wordt ook wel de Via Verde de la Subbetica genoemd. Lekker lopen, het is warm, en ik lunch in het oude station onder de gietijzeren afkapping: gazpacho+calamares+salade+glaasje wiite wijn, die van hier lijkt meer op sherry. Slapen bij strenge dame thuis na rondgevraagd te hebben, er is geen albergue. Na de siesta het behoorlijk grote plaatsje in, 's avonds om 21 uur is het nog 27 graden, iedereen is buiten, druk en gezellig, bij mijn cana con limon krijg ik het glas met slakken, waar iedereen aan zit, heerlijk. Naast me zitten twee nederlanders aan de kip met friet en cola het te observeren, en constateren dat de eetgewoonten hier toch wel heel anders zijn.

WOENSDAG 10 JUNI - CABRA- DONA MENCIA - 13 KM (154 TOTAAL)

Ik loop korte etappes, doe rustig aan, nog steeds veel klimmem en dalen, en kijk rond in de dorpen. Nog steeds op de Via Verde, mooi lopen, meditatief, het hoogste deel metbrechts de kalksteenbergen van de Robledo, tot 1200 meter. Ook Dona Mencia ligt weer hogerop, slordig dorp, de naam komt van de weduwe van kapitein Fernanado III, die daarna koningin van Portugal werd door te trouwen met Koning Sanches II. Slapen bij bekende El Morejon, plus eten voor 21 Euro. Oud huis met andalucische patio, vol met kooitjes met zingende vogeltjes. Een oude dame beheert het, samen met haar doofstomme broer, er is niemand om jet over te nemen. Er is zowaar een andetre pelgrim, uit Malaga, maar hij trekt de warmte niet en is niet blij, je zou toch denken dat je weet hoe warm het wordt als je hier vandaan komt...Prima kamer, siesta, 's avonds kookt ze heerlijk : soep+zwaardvis+salade+tiramisu+die sterke sherry-wijn, ik vraag er ijs in.

DONDERDAG 11 JUNI - DONA MENCIA- BAENA - 9 KM (163 TOTAAL)

Beginnen met een steile klim, er lijkt heen eind aan te komen, dan een slingerend pad door de olijfgaarden uiteraard, aan de andere kant ligt de berg Oreja de la Mula van 780 meter, met veel archeologische resten van vroege bewoning, omdat het zo vrichtbaar is hier, en goed verdedigbaar tegen plunderaars. Door de vele enorme agaves en cactussen heeft het soms iets tropisch. Baena ligt hoog uitstekend boven het landschap strategisch op een heuvel. Het is gebouwd om het moorse Almedina kasteel heen uit de 9e eeuw. De naam komt van de romeinse villa die er daarvoor stond, Baius, het ligt op 400 meter hoogte, heeft 21.00 inwoners, en vijf morenhoofden in het wapen. Aan de vele olijfoliemolens kun je zien wat de belangrijkste industrie is, afgezien van de miljoenen bomen. Slapen in de prachtige Albergue Meson Ruta del Califata, enorm pand, helemaal gerestaureerd, voor mezelf. In het oude deel bovenop, waar ik slaap, zijn geen winkels, bars, restaurants, ik ben vier keer op en neer geklommen, toch wel een paar km extra. Heerlijk eten op het plein beneden, omelet-paddestoelen+varkenskotelet-salade+flan+rode wijn, 11 euro. Met uitzicht over de kilometers voortrollende groene heivels, slaap ik als een baby.

Ik heb begrepen dat veel mensen mijn updates niet krijgen, ik ga er iets aan doen, tot snel, lief zijn, Willemijn

ALGAIDAS- CUEVAS BAJAS - 10 KM (100 TOTAAL)

Korte etappe vandaag, beter voor de planning van morgen. Toen ik de pas overging, dacht ik te zien dat het ergste klimmen en dalen voorbij was, nou mooi niet dus. Via een steile afdaling een ravijn in, een middeleeuwse brug over, klimmen naar dorpje La Atalaya, en dan 2 km gestaag klimmend omhoog. Het is inmiddels voor het eerst echt andalucisch warm, vrijwel geen wind, in Cordoba, 120 km verderop, de heetste stad van Spanje, 39 graden, hier zeker boven de 30. Zoals altijd is na de grote inspanning de beloning daar: op de top bijna 360 graden rondom ongelooflijk uitzicht over de provincies Sevilla, Cordoba, en Malaga, diep inademen en genieten. Hier liggen ook de ruines van een 16e-eeuws voormalig Franciscaner klooster. Dan 2 km afdalen, eerst het gehucht El Cedron, een joodse nederzetting met de gerestaureerde gemeenschappelijke oven, en dan La Moheda, een moorse nederzetting. Allemaal bewijzen van de eeuwenlange gemengde geschiedenis hier. Na mijn ding te hebben gedaan in alweer zo'n mooie luxe albergue middenin Cuevas Bajas, zit ik op een vol terras met zicht op de kerk het schouwspel van Corpus Cristi te bekijken. Een van de vele, vele feest-, heiligen en productdagen in Spanje, of provincie, of dorp. Kinderen in communiekleding, gekleed als mini-bruidsparen, dragen een christusbeeld door de straten, een kleine processie, en de vrouwen zingen, mooi. Ik leg aan twee engelse vrouwen, die hier al vier jaar wonen en geen woord spaans spreken, uit waarover het gaat.

MAANDAG 8 JUNI - CUEVAS BAJAS - LUCENA - 26 KM (126 TOTAAL)

Over het asfalt, niet veel gelukkig deze camino, naar het volgende dorp voor koffie. Wel weer fijne uitzichten alle kanten op, cuevas betekent grotten, er zijn er hiet een stuk of 20, waar bandieten en revolutionairen zich verborgen, het is het dal van de Rio Genil. En de eindeloos doorgaande olijvenplantages. In Encinas Reales, de heilige eiken, praat ik met een oude boer, die het maar "duro", zwaar vindt wat ik doe. De eiken die hier vroeger stonden, zijn allemaal weggehakt voor de scheepsbouw (Armada). Het laatste deel naar Lucena is vreselijk, 4 km industriegebied, grotendeels leeg, crisis ten top. Het is heet, en stil, weinig vogels, men zegt dat dat komt door het vele vergif wat wordt gebruikt, denk daar nog maar eens aan bij je fles Bertolli, want het grootste deel wordt naar Italie geexporteerd. Lucena was van de 9e tot de 12e eeuw een joods centrum, met een groot fort, een universiteit, de Perla de Sefarad(parel van de spaanse joden), toen in 1148 de Islam arriveerde, vluchtten ze naar Toledo. In 1240 kwamen de christenen, en daarom wordt het ook de stad der drie culturen genoemd. Geen albergue helaas, slapen in Pension Sara, met doorverwijzing van de politie voor pelgrimprijsje. Alleen wat gedronken op gezellig plein, lekker bruin brood ( mis ik!) met kaas en groente op de kamer.

Lieve allemaal, het blijft indrukwekkend, zwaar, fijn, geniet van de lange dagen, lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn

VILLANUEVA - ANTEQUERA - 16 KM (66 TOTAAL)

Het dorp uit, die hier bestaan uit spierwitte kubistische moorse-stijl huizen, men kent hier een ingewikkelde geschiedenis met de muzelmannen, die na 1614 verbannen werden naar Noord-Afrika, de inwoners hier worden nog steeds 'Moriscos' genoemd. Ik loop korte afstanden, omdat het zwaar is, en vandaag volgt een van de mooiste etappes. Na het dorp een km of 7 gestaag klimmen, met rechts de grillig gevormde rotsen van het natuurpark El Torcal, een 250-150 miljoen jaar geleden gevormd kalkrotsgebergte, met eigen vegetatie en dieren, en grotten tot 250 m diep, die in de prehistorie werden bewoond door Neanderthalers. Links tientallen kilometers uitzicht voortgolvende bergen, het is kristalhelder. Echt genieten, voortdurend stoppen om het op te zuigen, het is warm met een bries, perfectie. Af en toe een boerderij, bovenaan een groot complex wat te koop staat, op de allermooiste locatie die ik ooit heb gezien, mijn fantasie gaat op de loop, creeer een paradijs voor jezelf, help mensen aan werk (50% werkloosheid hier!), laat het zien aan anderen, ik loop geregeld zo te denken...Het klimaat wordt hier het aantrekkelijkste van Spanje genoemd, heet in de zomer maar ietsje koeler door de hoogte, in de winter nooit kouder dan 18 graden, 50 km van de kust. Veel buitenlanders, met name engelsen, hebben hier een huisje. Verder omhoog, van 600 naar 1000 meter, de rust en stilte zijn overweldigend, bergbloemen, ik kom een herder met geiten tegen die elk een bel met eigen toon hebben, een heel concert. Hier ga je de Puerta de la Escaleruela door, een eeuwenoude pas gebruikt door de Vandalen, Romeinen, Visigoten, Sarracenen, moderne spanjaarden, de romeinse keienpaden liggen er nog. De weilanden door, de rotsen boven me uit torenend, en dan zie ik de doorgang naar de andere kant, groene vlakten en heuvels. Een boer laat zijn grote kudde koeien de berg op gaan, maar heeft geen tijd om te kletsen, een paar opstandige dames zijn de andere kant opgehold. En vervolgens de grootste uitdaging, een steile afdaling van 1000 naar 500 meter, over een smal klauterpad langs de rand, voetje voor voetje, rustig aan, losse stenen, maar goed dat mijn moeder me niet ziet. Het duurt zo'n 45 minuten, en ik voel nieuwe spieren, de achterkant van mijn kuiten en knieeen, billen, en bovendien staat er aan deze kant een stevige wind.

Na nog een paar km is Antequera een prettige verassing, ik had er tussen al die bekende andalusische steden nooit van gehoord, het is een prachtig stadje met 30.000 inwoners, stampvol kerken, kloosters, een schitterend fort, hunnebedden, en een heel gezellig centrum. In het hart van Andalucia was het eeuwenlang een ontmoetingspunt van wegen, culturen, religies, vol historie en monumenten, met een prettige sfeer. En slapen mag ik zowaar in de Santiago-kerk, een kamertje tegen de kerk aan, tijdens mijn siesta is er een dienst, en het klinkt alsof ik ertussen lig, heel rustgevend. Nooit is het saai op de camino, er gebeuren altijd wonderlijke dingen, hoe toepasselijk is dit. Deze caminos zijn minder bekend en veel rustiger dan de Classico, de Camino Frances, die overspoeld wordt maar nog steeds geweldig is, overdag ben je alleen met de natuur, geen medepelgrims, 's avonds ontmoet je lokale mensen, ik vind het heerlijk. Tijdens de zeer zwoele avond eet ik in een klein tentje iets buiten het centrum, het is vrijdagavond en om me heen staat iedereen te borrelen met een tapa, veel lawaai, ik eet mijn porra +gemengde gegrilde vis+salade, de witte huiswijn is een soort sherry, typisch voor hier.

ZATERDAG 6 JUNI-ANTEQUERA-VILLANUEVA DE LA ALGAIDAS-24 KM (90 TOTAAL)

Vandaag ben ik ovet de 8000 km totaal heen gegaan, toch weer een mijlpaal, het klinkt abstract of niet echt als je het zo zegt. Nogal een contrast met gisteren, voornamelijk door olijfgaarden, kilometers lang, meer asfalt, weinig afwisseling. Aan twee grote stenen romeinse wegpalen kun je zien dat het een oude route is. Het is warm 28-30 graden, en een beetje benauwd door sluierbewolking, maar godzijdank ook nog steeds wind. In het slordige dorp is een hele mooie albergue, heerlijk die rust en ruimte voor mezelf. Vis en salade en kaas en witte wijn bij de finale Barcelona-Juventus in Berlijn, niet aan te ontkomen, en daarna feest natuurlijk.

Tot snel, lief zijn voor jezelf, Willemijn

CAMINO MOZARABE-JUNTA - ALMOGIA-19 KM (32 TOTAAL)

De afstand voor vandaag zou eigenlijk 12 km zijn, maar ik ben een paar keer op en neer gelopen, oa een stuk van 2 km door een droge rivierbedding, omdat ik de gele pijlen maar niet kon vinden, uiteindelijk bleken ze op een paaltje steil omhoog te staan, ik ben er drie keer langs gelopen. Ik loop maar korte etappes, omdat de niveau-verschillen hier in de Montes de Malaga, waar ik steeds tegenaan keek en nu middenin zit, groot zijn, heel veel steil klimmen en dalen, leve mijn grote vriend mijn stok. Het is zwaar, maar o zo mooi, schitterende ruige natuur, elke bocht een ander uitzicht, echt bergwandelen, verdwalen bestaat niet, het is alleen maar genieten. Er zijn weining wilde veldbloemen, het is droog, twee weken geleden hadden ze hun eerste hittegolf met 40 graden, het ruikt naar zoete brem en kruiden. Bij een diep azuurblauwe lucht is het warm, 28-30 graden, maar er staat een stevige bries, "aire" die zoals ze hier zeggen niet vaak voorkomt. Dat maakt het heerlijk om te lopen, wat een mazzel. In het gehuchtje Los Suizos, een rijtje witte huizen op een bergrand, komt de glimlachende vijftiger, die me voorbijreed in zijn autootje, vragen, of ik even wil pauzeren en koud water wil. Op een bankje in de tuin met een onbetaalbaar uitzicht, kletsen we over de rust hier, hij woont en werkt in Malaga, en de hond die net is geopereerd. Verfrist verder, onderweg een picknick met (gedroogd)fruit en crackers, en dan zie ik Almogia liggen. Dan denk je dat je er bent, nee hoor, eerst moeizaam steil afdalen, zwaarder dan klimmen, en dan de steilste straatjes het dorp in die ik ooit heb gezien. De mensen hier, zo'n 4000, moeten beenspieren hebben om u tegen te zeggen. Slapen in de albergue van de gemeente, keurig en ruim, en voor mij alleen, en na de douche en siesta eten in het cafe Coco verderop: ham+lamskoteletjes+witte wijn, wat de pot schaft.

DONDERDAG 4 JUNI-ALMOGIA-VILLANUEVA DE LA CONCEPCION-18 KM (50 TOTAAL)

Het wandelen is net zo zwaar als het mooi is, berg na berg. Begonnen met vooral steil afdalen, moeizaam op grindpaden en met een grote rugzak. Een keer voorzichtig achterstevoren, een keer de rugzak over een greppel in de diepte gegooid, en daarna zelf. Over omgeploegde aarde door een olijfgaard, met prachtige dikke gekronkelde stammen. De uitzichten wisselen zich na elke bocht af. Het is een ruig landschap, met hier en daar cortijo's ( boerderijen), twee boeren zijn netten over de bomen aan het spannen. Mijn benen voelen nog zwaar, rustig aan, veel pauzeren. Het dorp blijft verborgen, totdat eindelijk na een bocht ik het zie, witgepleisterde huizen tegen de bergwand. Nog even 1,5 km klimmen, mentaal vooral zwaar, en bovenaan eerst op een pleintje de allerlekkerste cana con limon ooit. Alweer een mooie nette albergue met 4 stapelbedden, ze zijn donativo, wat betekent dat je zelf bepaalt wat je geeft, ongelooflijk dat dit systeem in deze tijden nog steeds zo goed functioneert in Spanje, met behulp van gemeente-ambtenaren en vrijwilligers. Ik dacht weer alleen te zijn, zie nooit iemand op de camino, en de meesten gaan eerder in het jaar, en toen bleek er ineens een hele dikke Ier te slapen, en ja hoor, alle camino-cliches zijn waar, hij bleek niet alleen een gewoon bos om te zagen in zijn slaap, maar ook nog het volledige tropisch regenwoud van Brazilie. Ten einde raad ben ik op mijn matras in de gang gaan liggen , en heb ik nog prima geslapen, hier kunnen geen oordoppen tegenop...

Ik heb begrepen dat het in mijn kikkerlandje eindelijk ook warm was, geniet ervan, hoog tijd, ik stap verder en denk aan jullie, lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn.

CAMINO MOARABE - MALAGA - JUNTA DE LOS CAMINOS - 13 KM

Na een heerlijk weekje in La Nerja, 50 km ten oosten van Malaga, een toeristisch maar authentiek kustplaatsje met fijne strandjes en heerlijk eten, terug op de weg. Ik was daar op bezoek bij Glenda, australisch-canadese, 65, die ik heb leren kennen tijdens het taalprogramma, die na de dood van haar moeder de wereld over reist. Na een paar weken weliswaar een beetje rondwandelen, maar zonder camino, kriebelt het heel erg, en kan ik niet wachten. Alles geregeld in Malaga, niet de mooiste maar wel een lekkere echte zuid-spaanse stad, met het nieuwe Picasso-museum en Thyssen-museum, aanraders. Weer geslapen in hostel Casa Al Sur Terraza, geweldig adres met dakterras, hostel met bed voor 15 Euro.

Rugzak om, on the road again, en na 8000 km in 4,5 jaar val ik meteen in het vertrouwde ritme, gevoel, voelt goed...Eerste stuk door buitenwijken en voordorpen, onder een azuurblauwe lucht, een graadje of 28, met een bries, perfect wandelweer. Doordat ze met de weg bezig waren, was ik mijn gele pijlen kwijt, en werd ik op weg geholpen door een vriendelijke jonge politieman, die maar niet kon geloven, dat ik niet een dagje aan het lopen was, maar weken lang en honderden kilometers. Slapen in dit piepkleine dorp aan de voet van de heuvels, in een kleine kamer zonder raam bijnde bar, maar wel voor de speciale pelgrimsprijs van 15 Euro. Ik had honger, dus aangesloten bij een zaal vol chauffeurs en werkmannen voor de lunch : dikke gazpacho+gegrilde jureles (grote sardinen)-salade+cheesecake+rose voor 10 Euro, een eeuwige bron van verbazing. Na een stevige siesta een cana con limon op het terras aan het eind van de dag, waar alle lokale boeren en landeigenaren even een borrel kwamen doen om de dag te bespreken. Een kwam er in een rijtuig met schitterend andalusisch paard, elegant met lange manen, paarden zijn hier heel populair. En terwijl ik daar zit, niets anders doe dan naar het prachtige late licht op de verkleurende heuvels kijken, en luisteren naar de gesprekken om me heen, valt het gevoel als een weldadige deken over me heen. Ik ben er weer, thuis, dit is het, voldoening, vrede, rust. Het blijft toch bijzonder, dat dit mij gebeurt zodra ik de Camino op ga, het platteland, zwervend en gelukkig.

LA ALBERCA - 7 TM 15 MEI

Vorige week heb ik in La Alberca doorgebracht, een prachtig oud dorp in de bergen, 60 km van Salamanca. Vlak buiten het dorp ligt een chicque hotel met tientallen 'villas', waar ik met 39 andeten mocht verblijven. Maar daar moesten we wel wat voor doen, ik nam als vrijwilliger deel aan een taalprogramma, waarin 19 engelssprekenden engelse les gaven aan 19 Spanjaarden, betalende klanten. De 'Anglos', zoals we werden genoemd, kwamen uit de UK, Nieuw Zeeland, Australie, Canada, USA, en ik. De 'Students' uit heel Spanje, werkend voor zeer diverse bedrijven, of zelfstandig, en verschillende leeftijden. Helaas is het nog steeds zo, dat in Spanje engels spreken ontbreekt of op zeer laag niveau gebeurt, en men wil het heel graag beter leren. Dit alles onder leiding van twee masters, een Engelsman en een Galicische, fantastische mensen.

Het concept is, dat er 24/7, elke dag van 's morgens 9 uur tot 's avonds een uur of 23, alleen maar engels gesproken wordt, zonder uitzondering, nooit 1 woord spaans. Dit gebeurt in 50 minuten per uur gesprekken van een op een, steeds afgewisseld met welke persoon, waarin je het kunt hebben over wat je maar wilt. Dat betekende, dat het varieerde van redelijk zakelijke tot zeer persoonlijke gesprekken, en dat we elkaar snel goed leerden kennen. Daarnaast waren er oefeningen of discussies met vier personen, theater, lezinkjes, een party, een excursie naar het dorp met proeverij, een lunch om 14 uur met twee en twee aan tafel, pauze van 15.30 tot 17, diner van 21 tot 22, met heerlijk eten. Hele lange en intensieve dagen, en je zag dat het werkte, binnen heel korte tijd hoorde je het niveau van de Students snel omhoog gaan, mooi en ontroerend om te ervaren. Bovendien had het voor de meesten te maken met zelfvertrouwen, wat je met de dagen zag groeien. Voor hen was het nog zwaarder dan voor ons, constant spreken en werken en leren in een vreemde taal, aan het werk gerelateerd, en deel van het probleem is, dat ze er in het dagelijks leven echt nooit mee in aanraking komen, letterlijk alles in Spanje wordt vertaald, tv, films, computers, namen van steden en mensen, dus voor ons waren de grammatica en uitspraak een uitdaging om over te brengen.

Ik heb zelf oa. een korte lezing over de Camino gehouden, en daarin een verband gelegd tussen mijn ervaringen tijdens het lopen de afgelopen jaren en deze week, iets wat ik niet verwacht had vooraf. Tijdens beide ben je met een groep vreemdelingen, van over de hele wereld en Spanje, bezig met een hele intensieve uitdaging, los van de 'normale' wereld en en de dagelijkse zorgen en beslommeringen, waardoor je elkaar zeer persoonlijk leert kennen. Het was zelfs zo, dat we op de afsluitende ceremonie, vrijdagochtend, waar iedereen een certificaat en een dankwoord ontving, iedereen ontroerd was, tot en met de meest harde zakenman, heel bijzonder om mee te maken. Een deel ging met de auto terug, en wij met het grootste deel terug in de bus naar Madrid. Iedereen lag te slapen, fysiek, mentaal en emotioneel doodmoe, maar o zo voldaan. Ik heb nu adressen in de hele wereld en Spanje, waar ik serieus, geen vakantiebeloften, terecht kan, ik ga er de komende tijd zeker een aantal opzoeken. Op dit moment wacht ik af, of ik de komende week terug ga, vanaf de 22e, erg lastminute, in Spanje schijnt het normaal te zijn om als klant op het laatste moment aan te melden of af te zeggen. Zo niet, dan ga ik lopen, mensen opzoeken, verder werken als vrijwilliger, en als gids werken. Intussen ben ik Madrid aan het weder ontdekken, eerst samen met een paar andere deelnemers, nu alleen, en wat een heerlijke stad. Ik loop uren, ga naar de musea, die toevallig de afgelopen dagen gratis waren, en eet tapas. Het is zalig warm, een graadje of 28, sorry, in Nederland is het nog steeds koud begreep ik. Ik bel en mail ook wat nieuwe adressen, die ik doorgekregen heb van diverse mensen.

Kortom, veel onzekerheden, maar ik zie dat als een luxe, een privilege, en ik hoop de mogelijkheden op mijn weg blijven komen, en voor jullie ook. Lief zijn voor jezelf, tot snel, Willemijn.

SAHAGUN - 318 KM TOTAAL - MADRID

Doordat ik ruim een week niet in staat was, te bloggen, omdat ik als vrijwilliger aan het werk was, volgt nu pas de rest van mijn verhaal. Op de laatste dag lopen probeerde ik zoveel mogelijk te genieten, van de uitgestrekte ruimte en leegte, van de stilte en de vogels, de natuur, de rust in mezelf. Gelukkig is het weer aan het veranderen, een strakblauwe lucht met een koude wind in de rug, een graadje of 22, wanneer ik in Sahagun aankom, kan ik zelfs iets drinken op een terras, heerlijk. Ik herinner me het stadje van de Camino Frances, en het stikt dus van de pelgrims, en dat is weer even wennen, veel fietsers. 's Avonds in een stampvol eetzaaltje, hoor ik alle talen, Duits, Italiaans, Portugees, Engels, Spaans, en het enthousiame en de blijdschap van de pelgrims doet me denken aan de zes maanden die ik vorig jaar als vrijwilliger doorbracht op het pelgrimskantoor in Santiago de Compostela. Het is een duidelijk aanwezige positieve energie, en het was fantastisch om daar elke dag mee te werken, daarover later meer. Na een zalig menu van kikkererwten met tonijn-salade, gegrilde vis met friet, citroencreme, en rose, voor 10 euro, en tijdens het eten luister ik naar een op zeer luide toon alles vragende amerikaanse dame van in de vijftig, rol ik onder mijn slaapzak. De volgende dag de trein naar Madrid, en genieten van de warmte en zon in deze heerlijke stad.

Op 7 mei begon het volgende, zeer bijzondere avontuur, morgen volgt het verslag. Ik hoop dat in Nederland snel de warmte doorbreekt, ik wens jullie zon toe, lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn