Doordat ik ruim een week niet in staat was, te bloggen, omdat ik als vrijwilliger aan het werk was, volgt nu pas de rest van mijn verhaal. Op de laatste dag lopen probeerde ik zoveel mogelijk te genieten, van de uitgestrekte ruimte en leegte, van de stilte en de vogels, de natuur, de rust in mezelf. Gelukkig is het weer aan het veranderen, een strakblauwe lucht met een koude wind in de rug, een graadje of 22, wanneer ik in Sahagun aankom, kan ik zelfs iets drinken op een terras, heerlijk. Ik herinner me het stadje van de Camino Frances, en het stikt dus van de pelgrims, en dat is weer even wennen, veel fietsers. 's Avonds in een stampvol eetzaaltje, hoor ik alle talen, Duits, Italiaans, Portugees, Engels, Spaans, en het enthousiame en de blijdschap van de pelgrims doet me denken aan de zes maanden die ik vorig jaar als vrijwilliger doorbracht op het pelgrimskantoor in Santiago de Compostela. Het is een duidelijk aanwezige positieve energie, en het was fantastisch om daar elke dag mee te werken, daarover later meer. Na een zalig menu van kikkererwten met tonijn-salade, gegrilde vis met friet, citroencreme, en rose, voor 10 euro, en tijdens het eten luister ik naar een op zeer luide toon alles vragende amerikaanse dame van in de vijftig, rol ik onder mijn slaapzak. De volgende dag de trein naar Madrid, en genieten van de warmte en zon in deze heerlijke stad.

Op 7 mei begon het volgende, zeer bijzondere avontuur, morgen volgt het verslag. Ik hoop dat in Nederland snel de warmte doorbreekt, ik wens jullie zon toe, lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn