Santa Cruz

Drie zeer relaxte dagen in El Poris, het slaperige vissersdorp waarvan je je kunt voorstellen, dat je er een paar maanden zit, om je boek te schrijven. Een wandeling over de rotsen, kopje koffie bij het enige tentje, zwemmen in die heerlijke fris-tintelende oceaan, siesta, tapas ( pulpo, bocquerones, tonijn, mosselen) bij het enige tentje, met droge witte wijn. De bewoners en expats die er ook zitten, behandelen je alsof je er al jaren komt.

Sinds gisteren in Santa Cruz, de kleine maar gezellige, drukke hoofdstad aan de noord-oost kust. Ik logeer vier dagen bij mijn vriend Antonio, die ik ken van de talencursus vorig jaar, waar ik engelse conversatie-les gaf, en met wie ik een bijzondere band kreeg. Hij is 65, gepensioneerd, therapeut, hier geboren en getogen, en heeft een schat van een vrouw, Anna. Ik word in de watten gelegd, in hun prachtige grote appartement in het centrum. Vandaag ben ik naar het strand, Playa de las Teresitas, geweest, 5 km boven de stad, een lekker rustig groot zandstrand, kunstmatig, maar dat zie je niet. Het weer is zoals bij ons in mei of juni, af en toe wolken, soms een beetje heiig, maar een zeer aangename temperatuur van zo'n graad of 23, 24. Ik hen een lange wandeling naar het noorden gemaakt, langs de kust tot het volgende keienstrandje.

Voor de lunch bij het visserscafe heb ik lapas gegeten, hele bijzondere schelpdieren, die ik op Madeira heb leren kennen (ze zijn heel aardig), kennelijk typisch voor oceaan-eilanden. De voorjaarszon brandt lekker, ik ben alweer lekker roze en bruin.

Tot snel, blijf wandelen, lief zijn voor jezelf, buen dia, Willemijn.

THUIS

Sinds alweer twee weken thuis, en dat voelt heerlijk. Na een geweldige vakantie in de mooie Gers, met uitzicht op de Pyreneeen, en een zwembad en barbeques, en veel zon, en samenzijn met mijn familie.

Het voelt natuurlijk ook vreemd om terug te zijn op je oude plek, in je oude regime, met de oude regels. Maar ik voel me erg goed, nog steeds heel licht en open en fysiek sterk, ik heb kennelijk die glimlach op mijn gezicht, want ik word er geregeld op aangesproken. Na twee tochten, die verschillend waren, maar beiden zo bijzonder en fantastisch, heb ik het idee dat het mij ten positieve verandeerd heeft, of in ieder geval een blijvende invloed heeft. Zoals een goede vriend zei, als je ook in Amsterdam elke dag hetzelfde benaderd als op de Weg, en bewust kiest voor de vrijheid om op een bepaalde manier te leven, blijft dat gevoel.

Ik ben bezig met er nog wat mooie gevolgen aan te geven, ik hou je op de hoogte. Truus, en alle anderen, dankjewel voor alle stimulerende reacties, tot snel, en (ik zag dat Ellen Degeneres hier ook altijd haar show mee afsluit, dus er zal wel iets inzitten...) lief zijn voor elkaar, tot de volgende Weg, Willemijn.

DAG 155 - OVIEDO - EINDTOTAAL : 2024 KM

Nog een laatste bericht vanuit Spanje, ik leef nog, ik ben aan het genieten, en nu is het vakantie ipv camino-lopen. Mijn totaal aantal gelopen kilometers zijn toch nog boven de 2000 beland, dat voelt wel stoer. Vanaf Fisterra ben ik naar Muxia gelopen, een hele bijzondere plek, en vandaaruit omhoog langs de kust van Gallicie. Ik kan het absoluut iedereen aanraden dit te doen, er loopt een ongelooflijk mooi kust pad. Sowieso is het de moeite waard om te bezoeken, vooral ook een camper-paradijs. Het voelde toch anders, geen pelgrims meer, vakantie, een andere energie. Alleen het weer wilde niet echt meewerken, ik heb een paar echte strand-dagen gehad, al probeerde ik wel elke dag te zwemmen, het water is fris maar heerlijk. En natuurlijk heerlijk gegeten, hoe verder ik liep, hoe goedkoper het werd. Je eet een flink bord gegrilde vis, of mosselen, of schelpjes, of inktvis, voor 5 a 6 euro.

Ik ben inmiddels op de terugweg, en niet maar aan het lopen, gek, maar wel ok, het is mooi geweest, ik voel me super-relaxed, en een gelukkig mens. Ik neem nu steeds stukken het beroemde een-track-treintje langs de noordkust, een geweldige rit. En vanaf het weekend bij de familie in een huis in de Gers (Samatan), veel zin in want ik heb ze al veel te lang niet gezien. En jullie ook niet, dus tot snel eind september. Geniet van de zomer-nadagen, ik kon niet iedereen persoonlijk mailen of antwoorden, maar heb echt wel aan jullie gedacht. Lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn.

DAG 138 - FISTERRA - 10 KM (1893)

Ik klaag niet, echt niet, maar het is toch verwonderlijk, dat ik op dit moment in het enige puntje van West-Europa zit, waar het slecht weer is...Ik zag op de Spaanse tv de hittegolf-verhalen overal vandaan, en zelfs in het grootste deel van Galicia, behalve hier! Ik hoop dat julllie in ieder geval allemaal heerlijk aan het genieten zijn, werd hoog tijd. Ik hoop dat het hier vanaf morgen iets beter wordt, dan ga ik een stukje verder omhoog langs de kust. Ver lopen doe in niet meer, ik wil luieren op het strand. Vandaag een extra dag in Fisterra gebleven, het einde van de wereld, het regent, dus maar een beetje computeren, lezen, eten, tv kijken, naar de grijze zee staren. Ik heb de afgelopen twee dagen wel gezwommen, want de temperatuur is heerlijk, maar lekker zonnen is er niet bij. Gisteren in mijn favoriete vis-restaurant, De Piraat, heerlijk gegeten : Scheermesjes-navajes, gegrilde vis, percebes, albarino-witte wijn, goed en vers en goedkoop, aan het haventje.

Mooie wandeling langs de kust hiernaartoe, langs slaperige stranddorpen, vissers die hun netten aan het boeten waren en de fuiken aan het schoonmaken. Ik heb mijn eerste rijpe bramen gegeten, en vijgen, de struiken en bomen buigen door onder de oogst.

Ik ben erg blij met de foto´s, het is mooi om alles terug te zien, met de bijbehorende herinneringen, veel grijze luchten, mooi licht. Zoals ik vorig jaar vrijwel nooit hoefde na te denken over het weer, omdat het elke dag perfect was, zo is het themadit jaar de temperatuurswisselingen, niets is vanzelfsprekend.Meteen zitten teruglezen in mijn dagboek, wat heb ik veel mooie mensen, plekken, gebeurtenissen mogen beleven. Wanneer ik terug ben, ga ik er iets mee doen, ik heb een belofte na te leven, en het lijkt me geweldig.

Ik hoop dat het vogende stukje vanuit de stralende zon komt, intussen vermaak ik me uitstekend, juliie genieten van de warmte en elkaar, lief zijn voor jezelf, tot snel, Willemijn.

DAG 135 - SANTA MARINA/OLVEIROA - 13 KM (1857)

Life is never what you planned...

Zit al drie dagen in ECHT noodweer, maar ik ben er nog. Na een aantal drukke dagen op de Frances, en in Santiago (ik las in de krant dat er in de eerste week van augustus een record aantal pelgrims was aangekomen in Santiago), maar wel genieten van de energie en de blijdschap van mensen, was het tijd voor een nieuwe periode. Het echte stappen is voorbij, al ga ik nog wel kleine stukjers lopen, en ben ik nu onderweg naar Fisterra. Dat is 90 km lopen, naar het einde van de wereld, wat ik graag wilde, omdat het er vorig jaar niet van was gekomen. Bovendien heb ik erg veel zin om vakantie te vieren, op het strand te liggen, boek lezen, niks doen. Dus vol goede moed en zin maandagochtend vertrokken, het weer was inmiddels veranderd van 32 graden op zaterdag, naar 18 graden met zware bewolking, en een regenvoorspelling, maar dat maakt allemaal niet uit. Toen ik `s middags een paar in de regen had gelopen, niet koud maar toch aardig herfstig, was ik blij dat ik na 20 km in de mooie herberg in Negreira aankwam. Spullen uithangen, drogen, bijkomen, lekker menuutje met sopa en rijst met vlees en taart en rode wijn. Heerlijk geslapen, maar het heeft de hele nacht hard geregend. Opgelucht vertrok ik in herfstig weer, woken en harde wind, maar droog. Een uur later veranderde de miezer in regen, en de regen in wolkbreuken. En dan is 25 km lopen, waar ik tegenwoordig niet moe van word, ineens heel lang, vooral als er nergens een plek is om te stoppen, schuilen, plassen. Volledig verzopen slapen boven een cafe, schoenen nog nooit zo nat geweest. De hele nacht een westerstorm, keiharde regen, onweer, alsof de wereld verging. Vanochtend droog, en na een half uur weer stortbuien, ik had er goed de pest in. De Galliciers en het journaal zijn het eens: het is record-slechte zomer hier, dus ik heb totnutoe nog geluk gehad. Zit nu in de herberg, en het wordt langzaam iets beter, maar het is gewoon fris, vest aan, 15 augustus...Ik hoop dat het opwarmt, vanaf morgen aan de kust.

En voor de rest gaat het heel goed, ik heb overal omgewaaide bomen en gewassen gezien. Ik ben snel weer terug, in vakantiestemming, bij jullie is het lekker, geniet en lief zijn voor elkaar, Willemijn

DAG 129 - RIBADISO - 12 KM (1760)

Sinds gisteren weer op de pergrims-autobaan, de Camino Frances, met 120 nationaliteiten, de Coelho/Kerkeling-adepten, de toeristen, de nieuwsgierigen, de weekenders, de genieters, de fietsers, de cultuursnuivers, de lekkerbekken, de met-een-busje-pelgrims, en natuurlijk de vele zeer serieuzen, etc. We zijn met een smalle beek aan de grote stroom toegevoegd, opgenomen. Het in nu weliswaar een stuk moeilijker de eenzaamheid en de stilte te vinden, maar het blijft een sociaal ongelooflijk fenomeen, en ben zelf zo relaxed, dat ik het allemaal met plezier observeer en bekijk.

nog even terug naar lugo, 4 dagen geleden. Alweer een geweldige ontdekking, die ik iedereen aanraad. de stad is Unesco-werelderfgoed, vanwege de beroemde Romeinse stadsmuren : 2 km lang, leisteen-graniet, 7 m dik, 8-12 m hoog, en dan hebben ze er helemaal rondom een wandelpad van gemaakt, vanwaar je de hele stad en de omgeving ziet. Lugo was altijd een knooppunt van wegen, vroeger de hoofdstad van Galicia (nu Santiago). Vanaf de 16e eeuw is er al een verordening, dat er op het wegnemen van stenen of ander materiaal uit de muren hoge straffen staan.

Daarna 21 km over prachtige landelijke paden naar San Roman de retorta, slapen in een prachtige kleine albergue, waar nog een ander huis staat, verder niks. Een groot veld met bomen, hangmatten, doodse stilte, en een hele vriendelijke hospitalero, die ´s avonds heerlijke gegrilde zalm maakt. Een hele verademing na de grote stads-albergue gisteren. Hier kom ik ook de francaise weer tegen, die ik al vele malen eerder zag, heel klein en mager, grote bos haar, praat in zichzelf, loopt heel langzaam met aan iedere arm een handtas, maar ze zegt dat ze niet anders kan...

Gisteren naar Melide, einde van de Camino Primitivo, maaar een waardig einde, superdag. Allereerst is de hoogzomer uitgebroken, 30 graden, zoals jullie weten vind ik dat heerlijk, strakblauw, warm, heb ik nog niet veel gehad deze tocht. Wel een licht briesje, want het laatste stuk bergpad, door de heide en de rotsen, fantastisch uitzicht rondom, mooi afscheid. Bovendien kom ik in het gehucht As Seixas, op een heel smal hol pad, ineens een groep koeien tegen, en ik probeer moeizaam in de hoge berm te gaan staan. Daarachter de boer op een ezel, de boerin met ezelkar met hooi, 2 geiten ,honden. Uiteraard heb ik foto´s gemaakt. Na uitgebreide begroeting en een ´buen camino´ liep opgelucht verder, met een brede glimlach. Komt ineens de pater familias, een ENORME stier-toro, de bocht om, die liep erlekker achteraan te slenrteren. Gelukkig was hij zo relaxed, dat hij mij geen blik waardig gunde, en kalmpjes voorbijliep. Mooi Galicisch avontuur... In Melide, de hoofdstad van de pulpo(inktvis) op zn Galicisch (op een houten plank, in schijfjes, met olijfolie en hete peper,lekkerrrr) uiteraard bij het beroemde Ezequiuel pulpo gegeten, aan lange houten tafels. Toen de Spaanse familie hoorde over hoe lang ik kiep, kreeg ik meer wijn en carajillo, daarna maar even een siesta...

mijn geld is op, tot snel, lief zijn, Willemijn.

DAG 125 - CASTROVERDE/LUGO - 23 KM (1693)

Deze dagen de echte berg-etappes, en ondanks dat mijn conditie nu top is, merk je het verschil toch echt wel, zwaar, vermoeider, maar o zo mooi...Vijf dagen geleden over de Puerto del Palo, hoogste punt van deze Camino, 1.146 m, het laatste stuk was flink doorklimmmen, en dan was het ook nog goed warm, maar o wat een kick als je dan boven staat. Nog meer uitzicht dan normaal, rondom hoge kale bergen, niet aantrekkelijk maar het heeft iets dieps en uitdagends, de overheersing van de natuur tegen het kleine mensje. In the middle of nowhere was een gehucht, een paar oude huizen, waar nog 1 boer woont, met een prachtig klein kapelletje, zoals die overal staan, wil ik een foto maken, zit er een een jonge gozer met mede-pelgrim voor met ontblote dikke pens, het is een hele interessante foto geworden...

De volgende dag over de hoogvlakte, de Mesa, en het was dus gewoon koud, ook in augustus. Heb de hele dag mijn jack aangehouden, en dat is lang geleden, bovendien een harde wind. Vervolgens de langste afdaling die ik ooit gedaan heb, kilometers lang, gelukkig wel over goede paden, eerst langs de rotsen en de paarse heide en de gele struikjes, mooi, daarna struiken en lage bomen, daarna hoge bomen. ¨s Avonds voor het eerst sinds het begin een beetje spierpijn, en de kilometers voelen ook als veel meer als je klimt en daalt. eten doe je daardoor uiteraard nog meer dan anders, honger als een paard. Slapen deed ik deze avond in een prachtig oud Gallicisch huis, verbouwd tot herberg, op een hoogvlakte, met nog een paar huizen, en verder niks. Het is intussen goed druk geworden wb pelgrims, tijdens het wandelen merk je dat niet zo, maar bij het eten en slapen wel. Twee betweterige Hollanders, een leuke Fransman van een jaar of 60 die mij wel leuk vond, veel jonge Spanjaarden. Uitzonderlijk goed gekookt werd daar: Gallischische soep(met chorizo en kool, echt zo lekker)+pasta-vis+gegrilde vis-salade+verse kaas(typisch van hier, dikker dan kwark) met honing(van hier, heel donker en sterk door de heide)+rode wijn voor 9 euro, waar doen ze het van...

Laatste echte hoge bergdag over de Alto del Acebo, 1.024 m, tranentrekkend mooi, iedere tien meter even stoppen om om me heen te kijken en naar de oorverdovende stilte te luisteren. Een hemel met grote donkere wolken en zonnestralen daartussendoor, je kunt je voorstellen dat mensen daar van alles in zien, ontroerend. Slapen in A Fonsegrada, en we zijn inmiddels in Gallicia, de huizen zijn van grote donkere gestapelde stenen, mooi sober en recht. En nog meer koeien, le loopt af en toe tussen de modder en de koeiepoep door te springen.

De volgende dag starkblauw en heet, zeer zeldzaam hier, en ´s morgens lopen boven een zee van wolken, een natuurverschijnsel dat je gezien moet hebben, gebeurd hier in de zomer. De toppen van de bergen steken als kleine eilanden boven het wolkendek uit, en jij loopt daar te genieten in de stralende zon. Bovenaan een magische plek, waar er zoveel van zijn op de Caminos, Hospital de Montouto, een middeleeuws pelgrims-hospitaal, verder niks, prachtige ruines met een enorm uitzicht, ik heb er zeker drie kwartier gezeten, kippevel...Ik kwam later noh het Vlaamse meisje tegen, wat ik al een paar keer eerder had ontmoet, heel lief, en al vanaf het begin zware problemen met haar voeten, en nu ook met haar knie. Ze is nogal zwaar, en is gewoon door blijven lopen, ondanks de problemen, en nu ging het echt niet meer. De arme ziel, ze zat er helemaal doorheen, en ik heb haar aangeragden/geholpen de bus naar Lugo te nemen, en daar maar eens lekker te genieten en na te denken.

Vandaag in Lugo, maar daar vertel ik de volgende keer meer over, zoveel te vertellen, een hoogtepunt. Gisteren had ik het wel even moeilijk, weer een Gay-pride gemist, ik was er in gedachten, en dat brengt zoveel herinneringen terug...Ik hoop dat jullie allemaal een geweldige dag hebben gehad, ik hoorde dat het weer meeviel, en dat het erg druk was. Lieve allemaal, ik heb meegefeest, en een glas cava op iedereen gedronken, tot snel, geniet van de kater-Rapido-naborrel, hoop dat de boot mooi was, lief zijn voor elkaar, Willemijn.

DAG 119 - LA POLA DE ALLENDE - 17 KM (1578 KM)

Zoals jullie hebben gemerkt, is het echt platteland, want geen internet te bekennen. Ook vandaag niet, hopelijk morgenochtend in het sociaal centrum, wat nu dicht is, maar ik mocht nu even op de laptop van een hele vriendelijke meneer, dus ik maak het niet lang.

Ik heb wel een hele hoop te vertellen natuurlijk. Wat ik nu in ieder geval wil zeggen, is, dat het misschien lijkt, of ik het allemaal anders, minder bijzonder oid meemaak, dan vorig jaar, maar dat dat zeker niet zo is. Allereerst vertel ik gewoon minder op mijn blog, door minder internet, en ook doordat ik het gevoel heb, dat ik het korter moet houden, omdat het anders veel van hetzelfde wordt. maar mijn geschreven dagboek staat overvol, elke dag zijn er bijzondere kleine en grote gebeurtenissen, de natuur, de mensen die ik ontmoet, van hier en de pelgrims. Het is nooit saai of eentonig, elke dag kijk ik ernaaruit om aan een nieuw avontuur te beginnen.

Bovendien is het nu niet nieuw, zoals vorig jaar, en lijkt het misschien minder intensief, maar ook dat is zeker niet zo. Het is alleen wel anders, mensen vragen: wat vind je beter/mooier, en dan zeg ik : dat kan ik niet zeggen, het is appels en peren. Vorig jaar liep ik eerst lang alleen, door Nederland/Belgie/Frankrijk, en toen viel ik middenin die hele intensieve Camino Frances, een prachtige tocht van (zelf)ontdekking en spiritualiteit en sociologie. Nu is het meer het echte intensieve wandelen, wat het echter niet minder spiritueel of diepgaand maakt. Zeker vanaf dat ik ben gaan stappen na het hospitaleren, langs de kust, eind mei dus alweer twee maanden, ben ik weer die ´blije eikel´, alleen maar heel blij en aan het genieten, de smile niet van mijn gezicht te krijgen. Er vindt een soort bewustzijnsvernauwing, of juist -opening plaats, een staat van welzijn, noem het een soort high, wat volgens mijn mening komt door de combinatie van lopen, de hele dag buiten zijn, meest alleen, in de stilte en de natuur, in een manier van leven die wij niet meer kennen. Je wordt schoon en helder, alle ruis valt weg. Ik kan er nog veel meer over zeggen, maar dat is het voor nu, hopelijk morgen een echt verslag.

Hier nog steeds zomer, niet meer bloedheet, maar heerlijk wandelweer, warm met af en toe wolken. Ik hoop dat jullie ook genieten, lief zijn voor jezelf, tot snel, Willemijn.