CASTROMONTE - MEDINA DE RIOSECO - 14 KM (253 TOTAAL)

Vrijwel een lange rechte weg door de velden, iets minder koud, voortjagende zware bewolking. Vanuit het niets ineens een dorpje, verstopt achter een verhoging, je valt er bijna bovenop. Afstanden zijn sowieso anders op de meseta, dorpen die vlakbij lijken zijn na een bocht verder weg, ze lijken soms te bewegen. Het lopen hier is echt voor caminoliefhebbers, ik heb nog nooit zo lang in stilte, zonder enig verkeerslawaai gelopen, ook niet op de Via de la Plata, je hoort alleen de vogels. En er zijn veel herbergen, je komt helemaal in het ritme, nu wil ik wel lekker doorgaan.

Medina is het centrum van de Tierra de Campos, een mooi stadje, met straatjes met bogen, en Romaanse kerken. Het is gezellig druk, iedereen de straat op op zatermiddag, veel terrasssen. Na een late lunch met ham-worst, gerookte vis, roerei-paddestoelen, asperges, en dan gegrilde zalm, met rose, gaat de siesta laat in.

Op zondag het grootste deel langs het Canal de Castilla, het is nog steeds niet warm. Slapen in Villalon de Campos, in de albergue bij een vriendelijke hospitalero met een hangoog. Op zijn aanraden eten bij het hotel aan de weg, heel druk. Stoofpot met salade, rode wijn.

Op maandag naar Santervas de Campos, 21 km. Ter afwisseling, ik kan er niets beters van maken, heel slecht weer voorspeld, veel regen en storm, ik heb geluk dat het ergste pas begint nadat ik om een uur of 15 ben aangekomen. Toch was het lopen mooi, wind in de rug, omgeven door de wuivende lichtgroene graanvelden. Slapen in een albergue in een prachtig gebouw uit de 13e eeuw, met donker hout, balken, houten vloeren en rond-uitgeslepen trappen. De beheerster is Ana, heel erg warm en gastvrij, mijn leeftijd. Ik krijg een kacheltje om het op te warmen, ze maakt manzanilla voor me, en ze kookt ook in het winkeltje ernaast. Gloeiendhete chorizo-soep, kippepoot met salade, glas rood, 8,50. Terwijl de storm buiten tekeer gaat, lig ik warmpjes en comfortabel in mijn stapelbed. Overigens hebben ze dit soort weer nog nooit gehad zo laat in het jaar.

De afsluiting, mijn laatste dag, komt eraan. Lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn

PUENTE DUERO - CIGUNUELA - 12 KM (215)

Het weer blijft fris, van 12 graden 's morgens tot 19 later, met een gure wind, voorlopig geen korte broek of hemdje. Langs het laatste stuk bos naar Simancas, mooi vestingstadje aan de Duero, met een lange 13e-eeuwse brug met 17 bogen, en beroemd om zijn "Nationaal Archief", gehuisvest in een kasteel met moderne aanbouw, 32 miljoen documenten in 52 kamers. Vanaf hier tot Sahagun slechts de Tierra de Campos, the Gothic Fields, de meseta, het enorme vrijwel boomloze plateau, soms krijt, soms zand, met eindeloze velden en de overweldigende castiliaanse luchten.

Slapen in kleine albergue met vier bedden in een kamer, helaas weer met de twee Tsjechen, die vroeg aankomen, wijn gaan drinken en luid Tsjechisch praten en zingen, vroeg gaan slapen, en om 6.30 vertrekken. ik doe rustig aan, internetten en lezen, en eet 's avonds mijn menuutje : knoflooksoep lekker heet, gegrilde sardinillas met salade, verse kaas met honing, glas rode wijn.

VRIJDAG 1 MEI - CIGUNUELA -CASTRAMONTE - 24 KM ( 239)

De dag begonnen met onaangekondigde regen, cape aan plastic zakken om de sokken, en het is gewoon KOUD. Flink doorstappen naar Wamba, opwarmen met koffie met koek in de bar annex bakker, waar het gezellig druk is, het is hier immers een vrije dag. Prachtig gerestaureerd limestone dorpje, waar ik de Santa Maria kerk bezichtig, een van de visueel aantrekkelijkste langs de route, oudste dateert uit 12e eeuw, met Mozarabische en Romaanse invloeden, bogen, en een knekelhuis. Over de weg, de paden zijn modderplassen, naar Penaflor de Hornija, een dorp op een heuvel, met niks behalve een bar vol mopperende mannen, waar ik mijn manzanilla/kamillethee drink. Via brede middeleeuwse trappen daal ik af naar de velden.

Door naar de albergue, een hele mooie in een schoolgebouw uit 1930, maar geen verwarming. Onder drie dekens siesta gedaan, en ik beland daarna in Bar Caribe, van buiten zie je niet eens dat het een cafe is, vaak hier. Ik heb hier een bijzondere ontmoeting, met de eigenaar en zijn vrouw. Hij is 95, keurig in het (versleten)pak met vest, zij 'een stuk jonger', 87, loopt erg moeilijk, en gaat acheruit de deuren door. Hij vertelt en vertelt, laat foto's zien, een schoolfoto uit 1926, hij was 6 jaar, stampvol, er waren vier schooltjes, en 1200 inwoners, nu nog maar 280...Hij mocht niet studeren, dat was onzin, maar heeft wel altijd, naast zijn werk, geschilderd. Grote, Van-Gogh-stijl-achtige olieverfschilderijen, sommige echt goed, van boerentaferelen. Tot 15 jaar geleden hadden ze elk weekend mariscos(schaal-en schelpdieren)die ze haalden in Vallodolid, en kwam men van heinde en ver om met zn allen feest te vieren. Alles is veranderd, zegt hij met een stralende glimlach en een los kunstgebit. Ze zijn 68 jaar gelukkig getrouwd, zonder stress, vullen elkaar constant aan, en zo helder en bij als jij en ik. Ik eet al luisterend en vragend mijn stukje droog vlees met aardappels, en drink de harde rode wijn van hier uit het vat. Met een stevige handdruk en een blik in elkaars ogen nemen we afscheid, ik bedank ze voor alle aandacht en gastvrijheid. Hoe lang nog, er is niemand die de bar wil overnemen, en ik word overvallen door weemoed en nostalgie, een vaste begeleider op deze tochten.

Tot snel, 'enjoy yourself, it's later than you think', Willemijn

VILLEGUILO - ALCAZAREN - 18 KM (178 TOTAAL)

Bij vertrek echt koud, vier lagen, sarong als sjaal, die ook dienst doet als kussensloop en omslag na het douchen. Miso-soep in de drinkfles, oud brood, komende 18 km geen faciliteiten. Godzijdank, een mens is dan snel dankbaar, warmt het in de loop van de dag eeb beetje op, graadje of 19-20 met stukken blauw. Urenlang lopen door de de 'pinares'bossen, finde zandpaden, ik heb tochnal een hoop verschillende landschappen gezien in Spanje, maar dit is nieuw voor me : dennen met dikke stammen met roodbruine, gecracqueleerde schors, grote ronde denneappels, volle ronde kruinen. Gras eronder, staan ver uit elkaar, rustige sfeer. De stilte blijft fantastisch. In het dorp slapen in de albergue, met ineens vier anderen in behoorlijk kleine ruimte. Twee Tsjechen die vrijwel niets over de grens spreken, een dikke Tenerifer, en ja hoor, mijn vriend de Waal. Na grote salade met veel brood en beetje chorizo, met oordoppen in naar bed.

WOENSDAG 29 APRIL - ALCAZAREN - PUENTE DUERO - 25 KM (203 TOTAAL)

Ik sta een stuk later op dan de rest, heb het rijk voor me alleen. Waarom je met dit weer zo vroeg weg wil, is mij een raadsel. Dag begint weer koud, harde wind, warmt heel langzaam op, pas om 15 uur jack uit. Vandaag laatste dag in en langs de bossen, lekker lopen, uitkijkend over golvende velden met gekleurde waas van bloemen, paars, rood, lila, geel, de vogels vieren de lente. Lunch broodje schapenkaas. En dan de albergue in Puente Duero, een van die hoogtepunten die je elke Camino hebt. Gerind door Arturo, de hospitalero die er permanent is, wat al uitzonderlijk is. Zestiger, heeft het helemaal zelf van nul opgebouwd in tien jaar, woont eigenlijk in Valladolid 7 km verderop. Paradijsje, met buitenplaats met zitjes, zeldzaam, bbq, zitkamer, keuken met alles erop en eraan. We beginnen te praten over het leven van de pelgrim, op de camino, als vrijwilliger, zijn het over alles eens, over hoe het verandert, wat er goed en minder is, we stoppen niet meer. Ik word uitgenodigd voor een bijeenkomst, en om te vrijwilligen als hospitalero. We eten salade, gegrild vlees, en yoghurt, met zware rode wijn. De zelfden van gisteren zijn er weer, een serieuze Duitser, twee jonge spaanse fietsertjes die pas laat komen.

Citaat uit boek dat ik aan het lezen ben, gedownload, Voetreis naar het einde van de wereld door Rufin : De pelgrim beseft dat deze slavernij de weg opent naar een ongekende vrijheid.

Tot snel, lief zijn voor jezelf, Willemijn

SANTA MARIA- NAVA DE LA ASUNCION - 12 KM ( 143 TOTAAL)

Vandaag de minste dag, en daarom maar 12 km. Ik vertrek onder een lage donkergrijze lucht, de regen komt hard en gestaag naar beneden, en stopt niet. Ik loop langs de weg, want de paden zijn onbegaanbaar, regencape om en dik aangekleed, want het is echt heel koud. In het begin gaat het nog, maar na een half uur zijn mijn onderbenen en schoenen doorweekt, en heb ik geen gevoel meer in mijn handen en voeten. De harde snijdende wind komt van opzij, en het is gewoon afzien, het soort moment dat je je even afvraagt waar je mee bezig bent. Ik probeer me voor te stellen dat ik op het strand op Bali zit, in die zalige tropische warmte. Als een verzopen kat vlucht ik na bijna drie uur in het dorp het cafe in, opdrogen en opwarmen, en dan naar de albergue. Het is er klein, maar gelukkig ben ik alleen, en kan ik alles lekker ophangen, en drie dekens op mijn slaapzak leggen. Laat lunchen, het is toch zondag, dan blijven ze hier rustig tot vijf uur zitten, met pasta-salade en bacalhao en aardappels en glas witte wijn, en dan een diepe siesta. Het was me wel opgevallen dat het erg druk was in het dorp, en als ik 's avonds wat ga drinken in het cafe, blijkt dat er een landbouw-fair was, met tractoren en dieren enzo, en je kan over de hoofden lopen. Het stierenvechten staat aan, en het lawaai is oorverdovend, de Spanjaarden vinden dat heerlijk.

MAANDAG 27 APRIL - NAVA - VILLEGUILLO - 17 KM (160)

Nog steeds erg donker en koud, maar droog, ik loop weer langs de weg, vanwege de onloopbare modder, en de omgeving lijkt op de Noord-Oostpolder, gele koolzaad velden, afgewisseld met bomen. Via Coca, prachtig vestingdorp, met moors kasteel, waar markt is, en waar ik 20 minuten in de rij sta voor een paar zalige zoete spaanse aardbeien, omdat iedereen gezellig staat te kletsen en respectvol kibbelt over wie er aan de beurt is. Door de harde koude wind, ik heb vier lagen aan, een paar dagen geleden liep ik nog in korte broek en hemdje, maar dat zit er voorlopig niet in.

Ik kom aan in Villeguillo, een dorpje met 1 bar en een albergue, en verder niets. Helaas blijkt de bar dicht op maandag, geen eten en drinken. Stomtoevallig kom ik Pablo tegen op straat, de vriendelijke vrijwilliger van in de 60, die de albergue beheert, want het is uitgestorven. Binnen 10 minuten ben ik geinstalleerd, als enige peregrino, en komt hij een zak met brood, eieren van de eigen kippen, gekookte ham, en yoghurt brengen, bij zijn zus gehaald. Hoe ik ook aandring, hij wil er geen geld voor hebben, en het slapen is ook gratis (in de albergues municipales betaal je tussen de 0 en vijf Euro), dus ik laat de volgende ochtend wat achter op de tafel. Het blijft een wonder, hoe in deze moderne tijden, in een zware crisis, dit systeem gebaseerd op vrijwilligheid blijft functioneren. Ik ben alleen, mijn enige gezelschap zijn een ezel en een enorme witte geit met baard buiten in het veld. ik vermaak me met lezen, en naar een antieke tv met vier kanalen kijken, en ik voel me voldaan. Vroeg naar bed en vroeg op.

ik heb natuurlijk foto's gemaakt, maar kan die helaas op mijn tablet niet op mijn blog uploaden, ik hoop volgende week een pc ergens...Iedereen bedankt voor de positieve reacties, ook via de mail, lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn

CERCEDILLA - SEGOVIA - 28 KM (97 TOTAAL)

Een zware etappe vandaag, dit is inderdaad een hele mooie, maar ook af en toe inspannende Camino, je moet wel een beetje in conditie zijn. Het eerste stuk, 8 km, gaat zonder onderbreken omhoog, van 800 naar 1270 m, de Fuenfria, slalommend door het bos. Door het geregeld even stoppen om op adem te komen, doe ik er 2,5 uur over. En dan, bovenaan, is de beloning zoals gewoonlijk daar : een eindeloos uitzicht over de Meseta, vlak met heuvels erachter, en op de fotogenieke stad Segovia. Dan volgen nog eigenlijk 23 km, langzaam afdalend, door een prachtig landschap zonder enige voorziening of dorp, en ik ben tegen het einde behoorlijk kapot. De stad komt heel langzaam dichterbij, en 3 km voor het centrum kom ik een vrouwelijke bakker tegen, die zoals overal toeterend rondrijdt in haar autootje, en wanneer ik graag hoe ver nog, vraagt ze of ik mee wil rijden. Ik ben zo opgelucht, dat ik haar bijna omhels, en zonder schaamte stap ik in, waarna ik haar nog 10 keer bedank.

Wat een indrukwekkende stad, Segovia, waar Spanje er zo veel van heeft, met beige-terracotta-gekleurde architectuur, een enorme gotische kathedraal waar ik mijn stempel haal, een gigantisch aquaduct volledig van gestapelde stenen, en diverse prachtige kerken met portalen met bogen, waarvan niemand echt weer waar ze toe dienden. Ik slaap in de nieuwe moderne albergue, in een rustige hoek op afstand van een groep studenten. In een ouderwets restaurantje eet ik salade, dan albondigas(gehaktballetjes in tomatensaus) met aardappels, dan arroz con leche ( heerlijk rijsttoetje met kaneel), met een karaf rode wijn, voor 12 Euro. Om 10 uur lig ik in coma, en dan had ik al een siesta van een uur achter de rug...

ZATERDAG 25 APRIL - SEGOVIA - SANTA MARIA LA REAL DE NIEVA - 32 ! KM (131)

Het was niet de bedoeling, maar toen volgde er nog zo'n lange dag...De voorspelde regen kwam gelukkig pas 's middags, en bij het weglopen van de stad, loop ik door een soort oud-hollandse meester. Via de stadsmuren, de middeleeuwse Puerta de Santiago over een eeuwenoude camino, langzaam klimmend de stad uit, en wanneer ik me omdraai, zicht op de Alcazar, een kasteel wat boven alles uitsteekt, en de warme kleuren van de oude huizen. Dit alles met een licht wat door half-zon half-wolken alles accentueert, en wanneer er een schaapherder met kudde voorlangs loopt, moet ik mezelf even knijpen.

En dan, iets verder, ben ik ineens op de Meseta, een nieuw landschap, uitgestrekt en groen in dit seizoen, van het gras en het jonge graan. Lange, rechte zandpaden, en ik herinner me de Via de la Plata in 2013, van Sevilla in het zuiden via Salamanca naar het noorden, dagenlang leegte, waarvan helaas alle verslagen verdwenen zijn. Via Valseca, kop koffie, en Los Huertos, bocadillo kaas, naar Ane, waar ik wilde slapen. Maar de albergue is dicht, zucht, geen levende ziel te vinden. Dorpen hier zijn simpel, het leven is hard, met ijskoude winters, harde wind, en bloedhete zomers. Er zit niets anders op dan 11 km door te lopen, de eerstvolgende mogelijkheid. Verstand op nul, blik op oneindig, ik heb het vaker gedaan, en het blijft verbazingwekkend wat het lichaam en de geest kunnen. Dan valt de beloofde regen, en de temperatuur daalt snel van 22 naar 17 graden. Dolblij rol ik de hostal binnen, en na een hete douche en even rusten, kan ik meteen aan tafel, ik was laat. Tot mijn stomme verbazing slapen er nog zeven pelgrims, drie fietsers en vier lopers, allemaal stoere spaanse mannen met zware stemmen. Ik ben te moe om er op te letten, zeker als mijn enorme maal arriveert : dikke hete groentesoep, een stuk gegrild vlees zo groot als mijn bord met salade, flan, met een halve fles rode wijn, voor 8,50, het blijft ongelooflijk...Ik wens iedereen welterusten, buen camino, mijn hoofd raakt het kussen en ik ben weg.

Het is een intense ervaring, en ik ben dankbaar dat ik weer mag en kan lopen. Tot snel, lief zijn voor jezelf, Willemijn

TRES CANTOS - MANZANARES EL REAL- 27 KM

Zoals ik had gehoord en gelezen, dit is echt een prachtige Camino. Door een keltisch-aandoend landschap, altijd weer wonderlijk hoe het elke dag anders is, met heide, rotsen, afven toe een eik, struiken met witte bloemen, over alleen maar brede zandpaden. De Via Pecuaria, het koeienpad, en romeinse wegen. Ideaal wandelweer, 22-24 graden. Helaas in Manzanares blijken alle in het gidsje aangekondigde slaapplaatsen gesloten, dus na een uur hetbdorp doorkruisen, en aan iedereen vragen, ook de politie heeft geen idee, met de bus naar dorp 8 km verderop, en 's morgens weer terug, en ook nog heel vies gegeten, het leven van de pelgrim gaat niet altijd over rozen...

DO. 23 APRIL - MANZANARES - CERCEDILLA - 19 KM (69)

Een glorieuze dag, zomer, geen wind, 's middags 25 graden, een kado. Door het Parque Nacional, deels La Pedriza, zo mooi dat ik weer eens met traantjes loop. Ik loop over een soort hoogvlakte, aan de voet van de Sierra de los Porrones, door weilanden, met koeien, boerderijen, krekels, vlinders, bijen, roofvogels, orchideeen, klaterende heldere beekjes vol met witte bloemen, struiken, gestapelde rotsformaties. Het golft op en neer, maar ik ben vaak geleidelijk aan het klimmen, wat logisch is op weg naar de bergen.

In Mataelpino, klein dorp met niks, gepicknickd met volkoren-biscuit en gedroogde vruchten. Via Navacerrada, een toeristisch dorp met heel veel restaurants, gelegen aan een stuwmeer, naar Cercedilla, waar ik slaap in de jeugdherberg. Hier kom ik mijn eerste mede-pelgrim tegen, een Waal die zuipt en rookt als een ketter, en het wandelen zwaar vindt gek genoeg, ik ontloop hem maar...Diner gegrilde chorizo met salade en brood en lokale witte wijn, kost weer niks, slapen als een baby.

MADRID - TRES CANTOS - 23 KM

Heel blij om naar Spanje terug te keren, maandagochtend, en om in Madrid te beginnen dit keer. Ik ben gek op alle spaanse steden, maar de hoofdstad is een echte koningin, met haar grote centrum met chicque architectuur, musea, parken, fijne straatjes, levensgenieters die er wonen. Gelukkig zijn de bomen hier alweer vol blad, in tegenstelling tot in Nederland, lekker sappig vol groen, met kastanjes in volle bloei, een van mijn favorieten. En dan ook nog schitterend weer, 24 graden, zon, iedereen op de terrassen. Heerlijk gelunchd met paella, gebakken tongetje en salade, met glas witte wijn, voor 9 Euro, waar de geestelijk gestoorde bovenbuurvrouw een emmer water over een dame twee tafeltjes verderop gooide, politie erbij, sensatie.

Dinsdagochtend de rugzak over de schouders, dat voelt vertrouwd, een paar uur lang langs brede boulevards met chicque (kantoor)gebouwen, en eindelijk na de hoge wolkenkrabbers, die ik 35 km buiten de stad nog boven alles zag uisteken als bakens, ineens in een groen landschap. Het is eerst een beetje heide-achtig, en met veel lente-kleuren : paars, geel, en klonters bloedrood van de klaprozen. Heerlijk, hier doe ik allemaal voor, alleen lopend, in de stilte waar de vogels tekeer gaan of hun leven ervanaf hangt. Tres Cantos is een slaapstad van Madrid, met hollands aandoende rijtjeshuizen, waar ik slaap in een hostal, en na de douche en siesta, beland op een terras. Onder het genot van een rode wijn met en schaaltje aardappels met ui en kaas, en de ervaring leert dat de simpelste dingen smaken als het allerbeste na het lopen, verzeil ik in een discussie met de lokale oudere heren, die je altijd overal vindt, over Europa en de verschillen tussen onze landen. Hier word ik blij van, en na vele geschudde handen en gelukwensen, rol ik gelukkig mijn bed in.

WOENSDAG 22 APRIL - TRES CANTOS - MANZANARES EL REAL - 27 KM

Ondanks de voorspelde regen, een prachtige wandeldag met blauwe lucht met af en toe een wolk, een graad of 21-22. Ik loop nu door een meer dehesa-achtig landschap, zoals in het zuiden, een Parque Nacional met struiken met witte bloemen en eiken bomen, en een riviertje. Er volgen zeven oversteekplaatsen met stapstenen, die normaal in dit seizoen al vrijwel droog staan. Voorzichtig balancerend stap ik van steen naar steen, de afstanden en grootte zijn heel verschillend, niet eenvoudig met een grote rugzak, die je balans verstoort, maar leve mijn oude vriend mijn stok. Een keer staat het water te hoog, en gaan de schoenen en sokken uit, en de broekspijpen omhoog. Wat kan een mens toch een lol hebben in zijn eentje...Ik beland in Colmenar Viejo, een oud bergdorp met een grote kerk bovenop een heuvel, een flink klimmetje. Lunchen met een grote bocadillo met schapenkaas en tomaten en koffie, de eigenaar is trots dat in Spanje een vrouw alleen met rugzak kan rondlopen zonder problemen, en daar heeft hij helemaal gelijk in. Ik geniet van de mooie omgeving, mijn vrienden de koekoek en de hop zijn er ook weer. Ik beland tussen een kudde stevige beige en bruine koeien die over het pad lopen, en maak een praatje met de boer. Hij vertelt dat het tot twee weken geleden erg slecht weer is geweest. Overigens loopt een deel van deze Camino de Madrid over eeuwenoude vee-paden, die het hele land doorkruisen, en die nog steeds gebruikt worden. En al vanaf Madrid doemen in de verte de besneeuwde toppen van de Sierra de Guadarrama op, die langzaam dichterbij komen, en waar ik over twee dagen overheen moet.

Later volgt de rest, de weg roept, lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn.

TERUGKEER

Na een veel te lange stilte dan eindelijk de terugkeer op mijn vertouwde blog. Gedemotiveerd door het verdwijnen van alle verhalen van 2013 en 2014 door een technische ramp, heb ik er nu veel zin in, want ik mis het. Ik heb wel altijd papieren dagboeken bijgehouden, en kijk ernaaruit om te vertellen over de vele gelopen caminos (zo'n 7600 kilometer, zie ook mijn geupdate profiel), de prachtige ontmoetingen, het leed en de humor, de inzichten, en de zes maanden toen ik in 2014 in Santiago de Compostela woonde en werkte op het Pelgrimskantoor.

Verder ga ik vanaf 20 april in twee weken over de Camino de Madrid van Madrid naar Sahagun lopen, en daarna engelse les geven aan Spanjaarden. Ik hoop ook te gaan gidsen, en op deze weg voort te gaan. Het lopen, stappen, wandelen, pelgrimeren heeft de afgelopen vier jaar mijn leven niet alleen veranderd, maar is een manier van leven geworden. Ik hoop dat mensen dat nog steeds interessant vinden, zoals voorheen, en ze te inspireren.

Tot snel, blijf trouw aan je weg, lief zijn voor jezelf en anderen, Ultreia, Willemijn.