Een zware etappe vandaag, dit is inderdaad een hele mooie, maar ook af en toe inspannende Camino, je moet wel een beetje in conditie zijn. Het eerste stuk, 8 km, gaat zonder onderbreken omhoog, van 800 naar 1270 m, de Fuenfria, slalommend door het bos. Door het geregeld even stoppen om op adem te komen, doe ik er 2,5 uur over. En dan, bovenaan, is de beloning zoals gewoonlijk daar : een eindeloos uitzicht over de Meseta, vlak met heuvels erachter, en op de fotogenieke stad Segovia. Dan volgen nog eigenlijk 23 km, langzaam afdalend, door een prachtig landschap zonder enige voorziening of dorp, en ik ben tegen het einde behoorlijk kapot. De stad komt heel langzaam dichterbij, en 3 km voor het centrum kom ik een vrouwelijke bakker tegen, die zoals overal toeterend rondrijdt in haar autootje, en wanneer ik graag hoe ver nog, vraagt ze of ik mee wil rijden. Ik ben zo opgelucht, dat ik haar bijna omhels, en zonder schaamte stap ik in, waarna ik haar nog 10 keer bedank.

Wat een indrukwekkende stad, Segovia, waar Spanje er zo veel van heeft, met beige-terracotta-gekleurde architectuur, een enorme gotische kathedraal waar ik mijn stempel haal, een gigantisch aquaduct volledig van gestapelde stenen, en diverse prachtige kerken met portalen met bogen, waarvan niemand echt weer waar ze toe dienden. Ik slaap in de nieuwe moderne albergue, in een rustige hoek op afstand van een groep studenten. In een ouderwets restaurantje eet ik salade, dan albondigas(gehaktballetjes in tomatensaus) met aardappels, dan arroz con leche ( heerlijk rijsttoetje met kaneel), met een karaf rode wijn, voor 12 Euro. Om 10 uur lig ik in coma, en dan had ik al een siesta van een uur achter de rug...

ZATERDAG 25 APRIL - SEGOVIA - SANTA MARIA LA REAL DE NIEVA - 32 ! KM (131)

Het was niet de bedoeling, maar toen volgde er nog zo'n lange dag...De voorspelde regen kwam gelukkig pas 's middags, en bij het weglopen van de stad, loop ik door een soort oud-hollandse meester. Via de stadsmuren, de middeleeuwse Puerta de Santiago over een eeuwenoude camino, langzaam klimmend de stad uit, en wanneer ik me omdraai, zicht op de Alcazar, een kasteel wat boven alles uitsteekt, en de warme kleuren van de oude huizen. Dit alles met een licht wat door half-zon half-wolken alles accentueert, en wanneer er een schaapherder met kudde voorlangs loopt, moet ik mezelf even knijpen.

En dan, iets verder, ben ik ineens op de Meseta, een nieuw landschap, uitgestrekt en groen in dit seizoen, van het gras en het jonge graan. Lange, rechte zandpaden, en ik herinner me de Via de la Plata in 2013, van Sevilla in het zuiden via Salamanca naar het noorden, dagenlang leegte, waarvan helaas alle verslagen verdwenen zijn. Via Valseca, kop koffie, en Los Huertos, bocadillo kaas, naar Ane, waar ik wilde slapen. Maar de albergue is dicht, zucht, geen levende ziel te vinden. Dorpen hier zijn simpel, het leven is hard, met ijskoude winters, harde wind, en bloedhete zomers. Er zit niets anders op dan 11 km door te lopen, de eerstvolgende mogelijkheid. Verstand op nul, blik op oneindig, ik heb het vaker gedaan, en het blijft verbazingwekkend wat het lichaam en de geest kunnen. Dan valt de beloofde regen, en de temperatuur daalt snel van 22 naar 17 graden. Dolblij rol ik de hostal binnen, en na een hete douche en even rusten, kan ik meteen aan tafel, ik was laat. Tot mijn stomme verbazing slapen er nog zeven pelgrims, drie fietsers en vier lopers, allemaal stoere spaanse mannen met zware stemmen. Ik ben te moe om er op te letten, zeker als mijn enorme maal arriveert : dikke hete groentesoep, een stuk gegrild vlees zo groot als mijn bord met salade, flan, met een halve fles rode wijn, voor 8,50, het blijft ongelooflijk...Ik wens iedereen welterusten, buen camino, mijn hoofd raakt het kussen en ik ben weg.

Het is een intense ervaring, en ik ben dankbaar dat ik weer mag en kan lopen. Tot snel, lief zijn voor jezelf, Willemijn