CAMINO PORTUGUES 2015

Nog even geen lange wandeldagen, wekenlang buiten in de natuur, met de bijbehorende ontspanning, het fijne loslaten, het achterlaten van drukte en een overdaad aan indrukken, en ik mis het, maar het komt er weer aan ! Dus dan maar verhalen uit het verleden, om te beginnen met wat ervaringen van de Camino Portugues vorig jaar, nog niet verteld.

Vanaf Porto kwam ik steeds meer pelgrims tegen, september is de drukste maand, en vanaf Tui op de spaanse grens wordt het echt druk. De duitse vader met twee tienerdochters, duidelijk een fanatieke wandelaar, die dit wilde delen, maar ik kwam ze meerdere malen tegen, de minder fanatieke dochters een flink stuk achterop slenterend, en eentje zelfs met een geblesseerde knie. Ik heb die arme schapen maar een bemoedigende brede glimlach gegeven, ze na een paar dagen ook niet meer gezien. Een deens echtpaar, in de vijftig, met weining camino-ervaring maar heel veel levenservaring en tatouages, die vanaf lunchtijd aan de flessen drank gingen, en heel veel praatten en heel weinig luisterden. Ze hadden veel teveel bij zich, en daardoor problemen bij het lopen, en hij beweerde bij hoog en bij laag, dat hij altijd 50 km per dag had gelopen. Twee bevriende jongemannen uit Madrid, vriendelijk, zachtaardig en beleefd, met wie ik veel tijd doorbracht, filosoferend over het leven, zij nog een hoop voor zich, ik al een hoop achter me. We hebben na aankomst in Santiago de Compostela samen gelunchd op de markt, waar je je eigen vlees en vis meebrengt, die voor je worden gegrild, proostend met een glas albarino. De canadese vrouw van in de zestig, in niet bijster goede fysieke conditie, langzaam lopend en enorm aan het genieten, voor wie het een openbaring was, dat je je natte spullen met veiligheidsspelden aan je rugzak kon hangen om snel te drogen.

In Barcelos sliep ik in de kleine, niet erg schone herberg, en omdat het zondag was, kon ik godzijdank een hele lange lunch doorbrengen in een enorm familie-restaurant, waar ze in de rij stonden : zalige kleine houtgegegrilde lamskoteletjes met aardappels en salade en een kwartkarafje harde lokale rode wijn, voor maar liefst 9 Euro. Verderop geslapen bij Casa Fernanda, een van die vele unieke parels op de caminos. Zij, Fernanda, heeft samen met haar man, die gewoon werkt, in de grote tuin van hun bungalow een huisje met 12 bedden gebouwd, comfortabel en in een fijne relaxte sfeer, tussen de moestuin en het terras en de kippen, helemaal geweldig. Het is volledig gebaseerd op idealisme, je betaalt wat je ervoor over hebt, waar ze ook nog voor kookt, diner en ontbijt, ik heb met veel plezier geholpen in de keuken, we waren met zn vijven, en tijdens de vele verhalen die ze vertelde, bleek helaas dat dit bijna niet meer vol te houden is, door de enorm toegenomen populariteit van de Camino Portugues, en de pelgrims die zich niet meer aan de mores houden. Ze gaan weg zonder iets te geven, of twee Euro, vervuilen de boel echt erg, of zijn onbeleefd. Ik heb haar de hemel in geprezen, haar aangemoedigd om door te gaan, en beloofd terug te komen, en met een dikke knuffel afscheid genomen.

Tot de volgende mooie verhalen, ik vind het fijn om te schrijven elke dag, en heb nog stapels dagboeken liggen, genoeg om uit te putten. Lief zijn voor elkaar, hasta la proxima, Willemijn.

PORTO - 15 KM (128 TOTAAL)

Na een mooie aanloop, door bos en park, over de prachtige brug over de Douro, beland in Porto. Ligt heel mooi aan weerszijden van de rivier, met haven en kathedraal, toeristisch, 500.000 inwoners. Ik heb tijd doorgebracht met twee deense dames-pelgrims, heel gezellig, onze landen lijken erg op elkaar. Zij gaan naar huis, maar ik raad iedereen aan de Camino Portugues pas vanaf hier te beginnen, niet ervoor. Ik heb een ochtend regen gehad, maar verder prima weer, halfbewolkt, 25-26 graden. Ik slaap in het seminarium, een half uur lopen buiten het centrum, maar niet in het grote oude gebouw zelf zoals ik verwachtte. Ik krijg een sleutel, en loop via trappen naar beneden het dal in, waar een klein oud soort herdershuisje ligt, omringd door moestuinen, verder niks, met uitzicht op een andere brug over de rivier in de verte. Eerst ben ik er alleen, 's avonds zijn er uiteindelijk nog drie andere pelgrims, oa een pools meisje op weg naar Fatima, die zo moe is dat ze nauwelijks kan praten. Deze albergue heeft iets surrealistisch, doodstil, mooi, weg van alles, maar bij de stad, heel bijzonder. Ik loop rond in Porto en bekijk alles, aan het water is het druk en gezellig, maar goed authentiek eten kan ik er niet vinden. Ik vraag rond, en beland de volgende dag voor de lunch in Matosinhos, de haven een half uur met de bus verder aan de oceaan. Er ligt een wijk, waar alle portugezen vis gaan eten, rijen met tentjes met grote barbeques, druk, het ruikt naar rook en vis. Ik ga ergens zitten, tussen de volle tafels, en bestel sepia en sardines, die zalige grote, alles smaakt fantastisch naar rook, met vinho verde, de frisse licht bubbelende witte portugese wijn, die hier bij hoort. De hoeveelheden zijn enorm, en ik rol aan het eind van de middag mijn bed in.

ZATERDAG 29 AUGUSTUS- RATES- 25 KM (153 TOTAAL)

Onder een blauwe lucht op pad, lekker lopen. En ik ben in een andere wereld beland, vanaf nu zijn er heel veel pelgrims, en veel albergues en overnachtingsadressen. Het begint hier in Noord-Portugal al een beetje op Galicia te lijken, de wasplaatsen die worden gebruikt door dames op leeftijd, de horreos, huisjes op poten om het graan en mais te beschermen tegen ongedierte, holle paden, gestapelde muurtjes. Ik loopt tussen mais en vooral veel wijn, hoog groeiend op pergola's, vol met grote trossen, rood en wit. Het loopt heerlijk, rustig en stil, fotogenieke plaatjes. Ik slaap in de albergue in een mooi gerestaureerde oude boerderij, in stapelbedden dicht op elkaar, stampvol met 30 pelgrims, gelukkig kun je lekker buiten zitten aan tafels op de binnenplaats, wat nogal eens ontbreekt in albergues. We eten met ongeveer 15 man gezamenlijk, rijst met fijngesneden vis, tomatensalade, boerenbrood, jonge wijn uit plastic vaten. Er zijn Oostenrijkers, Duitsers, Denen, Portugezen, Spanjaarden, een Letse, Italianen, die laatsten integereren niet, groeten niet, en bevestigen hun reputie...Als afsluiter komt de "quemada", de galicische ketel met sterke drank die wordt aangestoken, en waar de alcohol moet worden uitgeroerd tijdens gezang en toespraken, een oud heksenritueel, en die nog steeds heel sterk is, een stevig slaapmutsje. Ik slaap, met voor het eerst deze camino mijn oordoppen in, niet alleen tegen het gesnurk, maar vooral tegen de pelgrims die al vanaf 5.30 uur opstaan, onder veel geritsel en lawaai hun rugzakken pakken, lichten die aan en uit gaan, overleggen. In al die afgelopen vijf jaar en 8.500 km en al die albergues heb ik dat nooit gedaan, en nu is het niet eens bloedheet weer, een argument om vroeg te beginnen. Het is iets wat erbij hoort, maar niet voor mij, zoals gewoonlijk vertrek ik als een van de laatsten om een uur of 8.30.

Lieve lezers, ik geniet en het gaat snel, lief zijn voor jezelf, tot snel, Willemijn

SAO JOAO DE MADEIRA- 30 KM (94 TOTAAL)

Voornamelijk over weggetjes, portugese keitjes, van dorp naar dorp, het is hier dicht bevolkt, wel gezellig, voordeel is dat er veel tentjes zijn, cafe-annex-winkel-annex-huiskamer. Heerlijk loopweer, warm tot 's middags 30 graden, bries, half bewolkt. Ik zie bloeiende heide, kleurende bomen, kastanjes, eikels, ik eet me letterlijk paars aan de bramen en druiven. Het is hier een bekend wijn gebied, de Bairrada oa, een groot standbeeld van Bacchus op een ton, en de uitspraak van Victor Hugo : God created water, but man made wine. Het landschap golft licht, en ineens zie ik links een ver uitzicht, en ik realiseer me dat ik de oceaan zie, ik zit er vlakbij. Lunchen met tosti-tonijn, zie je hier veel. 's Avonds eet ik als enige in een klein restaurantje bij een ouder echtpaar, gegrilde vis met aardappels, salade, witte wijn, soep, crema toe. We praten over voetbal, waarbij zij meer weet dan hij, politiek, corruptie, zij in het portugees, ik in het spaans.

WOE.26 AUGUSTUS- GRIJO - 19 KM (113 TOTAAL)

Niet de mooiste etappe, veel asfalt en verkeer helaas, dat wordt na Porto beter. Er is ook veel industrie, en veel nieuw gebouwde huizen, niet echt in een bepaalde stijl, het betekent in ieder geval dat het ze beter gaat. Maar het bevordert nou niet het camino-gevoel...Ik slaap in een echte dorps-albergue, donativo, wat betekent dat je geeft wat je wilt, en wordt door de buren uitgenodigd om te komen eten. Daar zit ik dan, in een soort garage, aan een grote tafel, met opa en oma, twee kinderen, en een rondkruipende kleindochter, aan de gegrilde kip, pasta, salade en rode wijn, met als afsluiting een glaasje port. Ze praten met een sterker accent, en af en toe is het handen en voeten, maar de gastvrijheid en gulheid is overweldigend. Wanneer ik geld wil geven, weigert oma eerst, pas als ik zeg dat het voor haar kleindochter is, accepteert ze.

Lieve nederlanders, 11 september vlieg ik terug, lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn

AGUEDA - 25 KM (48 TOTAAL)

Vandaag zonder ontbijt op pad, want dat was pas vanaf 10 uur, geen pelgrimstijd! Maar gelukkig kon ik me voeden onderweg met bramen en druiven, die overal in enorme trossen langs de weg hangen, witte en blauwe, zoet en lekker. Het is nog net te vroeg voor de pluk helaas, het is een bekend wijn gebied hier, oa. Bairrada, heerlijke volle wijn die gul geschonken wordt, ik zag een groot standbeeld van Bacchus de god van de wijn zittend op een ton, en een citaat van Victor Hugo: God created water, but man made wine. En dan is er natuurlijk nog de vinho verde, lekker fris met bubbeltjes, en de beroemde port (Porto), wit en rood in variaties.

Het is bewolkt en warm, prima loopweer, en het gaat duidelijk richting september, kastanjes, eikels, bloeiende heide, kleurende bomen, kweeperen, appels. Wandelen vooral over asfalt, van dorpje naar dorpje, , het is een ander soort camino, maar wel gezellig. Ik kwam mijn mede-pelgrim weer tegen, en we hebben samen gelunchd, hij een groot stuk vlees, ik ham en meloen. Hij heet Joan, 48, en vertelde me zijn geschiedenis, die me niet verbaasde, nl dat hij tot zes maanden geleden zwaar verslaafd was aan de drank en coke. Gezien zijn persoonlijkheid en gedrag had ik al een beetje besloten om de volgende dag alleen te gaan lopen, teveel negatieve energie voelde ik, en dat is goed zo, zo gaat dat geregeld op de camino, positief of negatief.

Slapen bij Felipa, die een residencial (portugese hostal) en albergue runt, mooie kamers met vier bedden, 10 euro, en het alleruitgebreidste ontbijt dat ik ooit heb gezien voor 3 euro. 's Avonds en 's nachts heeft het heel hard geregend, en overdag droog, perfect. Veel dingen zijn weer anders hier dan in Spanje, bv het feit dat niet alleen iedereen uitgebreid luncht op zondag, maar dat ook daarna echt alles dicht is. Ik heb boodschappen gedaan, en zelf groenten gegrild, met kaas, boerenbrood, ui en knoflook, pimentes de padron, en cava, in de mooie keuken, lekker.

Maandag 24 Augustus 2015 - ALBERGERIA A VELHA -16 KM (64 TOTAAL)

Nog steeds veel lopen langs de weg, een stukje zelfs over een enorme brug met vrachtwagens die dicht langs je achter elkaar voorbij denderden. Daarna gelukkig een mooi stuk over een oude romeinse weg, yin en yang, altijd is er de balans. Het diakonessenhuis waar ik wilde slapen, wat in mijn gids stond, was dicht, dus na veel vragen beland in een motel, een rij deuren zoals in amerikaanse films, en eten tussen de chauffeurs : soep+vet vlees met rijst,aardappels, salade+vla+karaf rode wijn voor 10 euro, geen culinair hoogstandje, maar geserveerd door van de alleraardigste, warmste, oprechtste mannen die ik ooit heb ontmoet, in de veertig, niet moeders mooiste, maar overstromend met persoonlijke aandacht. Wanneer ik zei dat alles ok was, en lekker, en hem bedankte, iedere keer lichtte zijn gezicht op, hij leeft voor het gelukkig maken van zijn klanten. Wat zou het een mooie wereld zijn....

Lieve allemaal, het blijft een wondere wereld, nooit saai, altijd leerzaam, tot snel, lief zijn voor jezelf, buen camino, Willemijn.

COIMBRA - MEALHANA (23 KM)

Dat ik lang niets van me heb laten horen, wil niet zeggen dat ik niets heb meegemaakt, of niet heb gelopen, integendeel.

Twee weken lang heb ik geleerd wat echt bergwandelen is, op de vier mooiste plekken van Oostenrijk. Ik heb dingen gedaan en ben over persoonlijke grenzen gegaan, langs randen zonder enige houvast op grote hoogten, hangend aan klimkettingen -en hekjes, springend van grindhellingen. Doodeng, en prachtig. In oktober ga ik naar Madeira, met oud&nieuw naar Berg en Dal, en volgend jaar hopelijk meer.

De afgelopen weken heb ik doorgebracht in de spaanse Pyreneeen, om een 8-daagse wandelreis te organiseren vanuit Ripoll, prachtige tochten heb ik verkend. Alles zelf geregeld en op poten gezet, heel spannend, ik ben zelf de gids volgend jaar derde week mei en tweede week juli, dus kom maar op.

Na een dag -en nachtelijke treinreis, in stampvolle treinen, ben ik vandaag begonnen aan de Camino Portugues vanaf Coimbra, heerlijk weer lopen in het oude vertrouwde ritme, als een warm bad. Coimbra is een prachtig oud stadje, aan de Douro, en ook Portugal is erg goedkoop, een menuutje met wijn eet je voor 7-8 euro, vanmiddag een groot broodje worst met biertje voor 2,10, ik dacht dat het een vergissing was. En toch is alles anders hier, de huizen, het eten, de mensen, ze zijn heel vriendelijk maar minder uitbundig, en ze spreken engels. Ik heb vandaag veel over asfalt gelopen, maar wel lekker, mooie route over echt platteland, simpele dorpjes, moestuinen, cafeetjes, stilte, ik heb het gemist. Vell eucalyptus hier, zoals in het noorden, die weliswaar lekker ruikt, maar lelijk is en al het grondwater opzuipt. Er zijn geen vogels meer, maar cicaden die klinken als wekkers. Het is heel warm, maar vandaag bewolkt, beetje benauwd, goed om te lopen. Ik slaap in een nieuwe albergue, iets buiten het dorp maar verbonden aan een hotel en restaurant. Prachtige ruime slaapzaal met zitjes en veel douches, erg netjes en schoon. Je slaapt voor 10 euro, en ik ga heel lekker eten. Er is nog een andere pelgrim, en die komt uit....Ripoll!, het dorp waar ik net twee weken heb gezeten en waar de reis vandaan gaat, echt ongelooflijk, in zo'n groot land....

Over drie weken ben ik terug in Nederland, en daar heb ik veel zin in na anderhalf jaar, mijn etage, Amsterdam, mijn familie en vrienden. Ik ga heel hard op zoek naar meer nevenbezigheden, tips van harte welkom, wie weet wat er nog meer op mijn weg komt. Lieve allemaal, tot snel, lief zijn voor elkaar, buen camino, Willemijn.

438 KM CAMINO MOZARABE (8356 KM TOTAAL)

Hoog tijd voor een update, ik was even heel druk met nieuwe spannende ontwikkelingen.

Vanaf 22 juni gelopen naar Monterrubio de la Serena, 18 km, over een mooie hoogvlakte neerkijkend op de meanderende brede rivier Zugar, ik kom een herder tegen die heel graag meer wil weten over de Camino, dus we gaan maar even zitten leunend tegen strobalen. Het is erg warm, en het laatste stuk, 8 km over een asfaltweg, is afzien, meditatief. Heel laat eten, gazpacho+stoofvlees met friet+perzik+witte wijn, elke dag wordt het warmer en eet ik later. Dan door naar Castuera, 20 km, lekker lopen tussen de olijfbomen en de dehesa, met rechts de bergrug van de Sierra de la Serena, met bovenop de oude burcht van de ridders van Alcantara. Dan afdalen naar vlakte, ineens liggen er allemaal prachtig gevormde zwerfstenen tussen de eiken, tot 7 meter hoog, rond afgesleten. Klimmen naar het dorp, slapen in weghostal, het is stampvol en druk, want het is 23 juni en San Juan, een grote nationale feestdag en het begin van de zomer. 's Avonds is er flamenco-dansen op een podium op het plein, niet echt goed, maar het is druk en gezellig, chaotisch en lawaaiig, zo vieren spanjaarden feest, tot vroeg in de morgen, wanneer ik allang slaap. Op 24 juni 22 km naar Campanario, door een soort steppelandschap met stenen, die "dientes de perro"(hondentanden)worden genoemd, het graniet wordt geexploiteerd, dit landschap is slechts geschikt voor schapen en geiten, en het is 's middags heel erg warm. Ik eet heel erg lekkere ham met paddestoelen en tiramisu en koude rode wijn, in een kroeg omringd door naar het voetbal roepende en kaartende mannen. Door op 25 juni naar Don Benito, 27 km, een mooie etappe door golvende velden, geel, terracotta, rood gekleurd, met op de achtergrond vaag lila bergen, weinig begroeiing en vogels. Er wordt gewaarschuwd op tv voor de extreme temperaturen, maar hier in de campo staat een harde hete wind. Ik zie een embalse, meertje, die zijn hier van levensbelang. Een steile klim naar Magacela, dat op uitstekende bult ligt, het is zwaar, maar de beloning is een 360 graden uitzicht rondom, heel ver. Gelukkig zijn er fonteinen, bronnen met zalig ijskoud water, want dat gaat hard. In het grotere stadje 's avonds komt iedereen pas om een uur of 20.30 naar buiten, hele families, de vrouwen met waaiers, "Oi que calor!", wat een hitte...Op 26 juni naar Santa Amalia, door het vruchtbare vloedland van de Guardiana, met velden zonnebloemen, mais, tomaten die lekker buiten in de zon staan, en daarom hier wel smaak hebben. Via Medellin, een mooi burchtdorp, met een beroemde romeinde brug die 400 meter lang is met 20 bogen. Het fruit, wat ik elke dag haal, krijg ik gratis in het winkeltje, en bij mijn koffie met ijsblokjes, wat iedereen nu drinkt, krijg ik een bordje kaas met crackers, aardige mensen hier! Daarna loop ik tussen de rijstvelden door, de kleur doet me aan Bali denken, al is het natuurlijk andere rijst. Er loopt een ingenieus systeem van irrigatiekanaaltjes, er zijn ooievaars, en heel veel libelles. Het is nu zo warm, dat je tussen 13 en 20 niet vol in de zon gaat zitten, 's avonds op het pleintje is het druk en kleuren de witte gebouwen langzaam roze. Via San Pedro de Merida, heel vroeg op, langs de snelweg en niet fijn, beland ik op 28 juni in Merida, het eindpunt, waar ik de bus terugneem naar Malaga, via Sevilla, waar het zo warm is, 45 graden, dat het buiten is alsof je een vuur inloopt.

Ik neem een 10 uur lange busreis, de volgende dag, naar Javea, niet al te ver Alicante, omdat ik hier een afspraak heb. Ik ben gebeld, en waarschijnlijk gaat hieruit voortkomen dat ik als multi-inzetbare wandel-reisleider ga werken, heel spannend, dit is waar ik al lang naartoe aan het werken ben. In ieder geval ga ik op proef mee naar Oostenrijk, bergwandelen, van 11 juli tot 26 juli, en ik heb erveel zin in. Ik houd jullie op de hoogte, geniet van de warme zomer, mama zet hem op, tot snel, lief zijn voor elkaar, Willemijn.

CERRO- VILLAHARTA- 21 KM (268 TOTAAL)

Langs een enorme kazerne waar de jongens en meisjes hard trainen, over een fietspad de dehesa weer in, af en toe citroen-en sinasappelbomen, geschoren schapen. In het gat El Vacar stop ik voor een verfrissing, het is bloedheet, en hoewel de kroeg-eigenares van Bar Laura niet kan lachen, blijkt ze fan van de Camino, en krijg ik koud water voor in de fles (er gaat nu 2 liter per dag doorheen),en een stempel. Nog steeds klimmen en dalen, Villaharta ligt blinkend wit op de heuvel, slapen bij het gebelde adres, 23 euro slapen en eten, bij een hele aardige familie, helaas vieze knakworstjes, maar ach, het vult de maag, en bij een schitterende zonsondergang drink ik mijn wijntje. Het licht in Andalucia is beroemd, de felheid, contrasten, kleuren. Al mijn vrienden zijn er, zoals elke dag: de luid kwetterende mussen in de bomen en struiken, de zwaluwen die aan het einde van de dag schreeuwend van plezier levensgevaarlijke duikvluchten uitvoeren, en de ooievaars in hun nesten op elke kerk en toren met hun bijna volgroeide jongen, klepperend en hun vleugels oefenend. Hier word ik blij van, meer hoeft het niet te zijn.

ZATERDAG 20 JUNI - VILLAHARTA - ALCARACEJOS - 20 KM(288 TOTAAL)

Omdat helaas deze etappe te lang is om in een keer te lopen, zet de hostal-eigenaar me halverwege af, iets waar hij met alle passerende pelgrims een klein centje mee bijverdient. Men heeft geprobeerd op dit punt, de Puerto Calatraveno op 750 meter, een albergue te beginnen, maar dit werd om duistere redenen door de burgemeester tegengewerkt. Vanaf hier daal ik af in de vlakte van Los Pedrochos, een prachtige wandeling, heuvels en vergezichten, dehesa met af en toe schaduw van de eiken, soms een grote bolvormige vliegden. In het voorjaar is het een bloemenzee, weet ik van mijn Via de la Plata in 2013, nu is het droog. Hier en daar een boerderij/cortijo, en de stilte is weer overweldigend. Op de laatste paar kilometer langs een weggetje, komen me prachtig versierde koetsjes achterop, met die trotse elegante zwarte andalucische paarden, en families in kleurige uitbundige 'zigeuner'kleding. Wanneer ik op het dorpsplein aankom, blijkt er een bruiloft te zijn, en in de brandende zon wachten tientallen gitanas op paarden, in koetsen, onder parasols soms, op het bruidspaar. Als ze naar buiten komen, begint de opzwepende gitaarmuziek en het klappen en roepen, dit is volledig authentiek en intrigerend, het bestaat gewoon en is geen film. Ik slaap in de simpele albergue mijn siesta, en eet 's avonds onder een donkerrode lucht mijn heerlijke menu voor 8 euro :gazpacho+zwaardvis met salade+cheesecake met harde droge ijskoude witte wijn.

ZONDAG 21JUNI - ALCARACEJOS- HINOJOSA DEL DUQUE-23 KM(311 TOTAAL)

Ik vertrek voor mijn doen nu wel iets vroeger, de temperatuur loopt 's middags op tot 35 graden, al gaat het prima, ik heb mijn zonnepet met nekbedekking op. Lekker stappen door weilanden met slordige boerderijtjes, via twee slaperige dorpjes, die ooit hun welvaart dankten aan de mijnbouw, koper, lood, waar nu niets meer van over is, behalve mooie witte huizen met granieten deurlijsten en balkons, en stortheuvels. In de uitgestorven velden, met af en toe een oude steeneik met prachtig gekronkelde stam, kom ik een grote kudde glanzende donkerbruine en zwarte geiten tegen, die de kaas leveren. Het is weliswaar afzien, maar het gaat ook vanzelf, omdat ik zo langzamerhand, na bijna drie weken, in de warmte, helemaal in the flow ben, sorry zo heet dat, geen beter woord, alles gaat vloeiend en zonder moeite, en het hoofd is met hele andere dingen bezig, verleden en toekomst, familie en vrienden, leven en dood, dat verslavende gevoel wat je pas na lange tijd lopen bereikt. Slapen in een mooie albergue achter het plein, ,volgens gewoonte donativo, dan geef ik altijd vijf euro. Op het plein waar het hele dorp zoals altijd 's avonds samenkomt, drnk ik mijn cana con limon, en eet gemengde gegrilde vis met brood en aioli, met zicht op de Catedral de la Sierra, een beroemd kunststuk, een verzameling van diverse stijlen in harmonie in een grote kerk, 16e eeuws. Het is een mooi middeleeuws dorp, het is ongelooflijk hoe elk dorp en stadje zijn eigen stijl heeft, hoewel ze allemaal bij de beroemde 'witte dorpen' horen.

Lieve volgers, het gaat goed, en jullie krijgen eindelijk je eigen hittgolf! Geniet van de zomer, proost op elkaar en wees lief voor elkaar, tot snel, Willemijn.

SANTA CRUZ - CORDOBA - 24 KM (229 TOTAAL)

Het was fijn dat ik vroeg in Cordoba aankwam, het eerste stuk had ik een lift gekregen van iemand uit het hostal, het is toch niet het mooiste stuk, en dan heb ik lekker 2,5 dag om te toeristen, 2 nachten in een aangeraden hostel in het centrum. En wat is Cordoba de moeite waard, wat een bijzondere historische stad met een bijzondere sfeer, intiem en innemend. Ik bezoek hetflamenco-museum, met een zeer gecompliceerde geschiedenis, tientallen verschillende vormen, artiesten, emotionele passionele muziek en dans. Het museum des Belles Artes, mooi en oud, en 's avonds een flamenco-show, niet al te toeristisch. Ik eet hier en daar een hapje in een van de honderden vaak zeer oude tentjes. De volgende dag uitgetrokken voor de Mezquita, wordt kathedraal genoemd, het enorme gebouw van moorse origine, met 1200 zuilen, symmetrisch verdeeld over een gigantische ruimte, in gefilterd licht. Dat mensenhanden zoiets kunnen creeen, het is druk, maar stil, iedereen is zo onder de indruk. In het midden werd in 1532 een katholieke kapel aangelegd, aan de zijkanten bevinden zich vele heiligenruimtes, maar ook arabische gebedsruimten, het is een harmonieus geheel, het voorbeeld van de symbiose tussen de geloven. In de bloeitijd van het kalifaat was vlakbij de grootste bibliotheek ter wereld, 40.000 boeken. Buiten bevindf zich de Patio de Naranjas, sinasappelen, grote open ruimte met de bomen in symmetrie. In het grote oude centrum bevinden zich overal patios, in moorse stijl, binnenplaatsen die beschermen tegen de warmte en de kou, rijkelijk versierd met bloemen en kunstsmeedwerk. Gek genoeg is het de eerste dag niet eens zo mooi weer, in de warmste stad van Spanje, bewolkt en ' s nachts regen, hier zijn ze er blij mee. Ik kom in gesprek met verschillende aardige mensen, en voel me relaxed en bevoorrecht en dankbaar.

WOENSDAG 17 JUNI - CORDOBA - CERRO MURIANO - 18 KM (247 TOTAAL)

De stad uit en gelukkig een volkomen ander landschap, ik ben wel klaar met die dagenlange olijfgaarden, hoe mooi ze ook zijn, nu weer iets anders. Het is heide-achtig, met rotsen, en dehesa, het grasland met struiken en vooral eikenbomen, het ruikt lekker, en de vogels en insecten zijn terug. Het klimt en daalt, bij lekker warm weer, de diepblauwe andalucische lucht is terug, met zijn bijzondere licht. Langzaam klimmen naar 600 meter, en een ver uitzicht naar achteren over de stad en de heuvels. Fysiek gaat het nu weer als vanzelf, dat voelt heerlijk, de rugzak wordt onderdeel van je lichaam. In Cerro ga ik naar de nederlandse albergue van Gert-Jan en Maria, die ik vorig jaar in Santiago de Compostela heb ontmoet toen ik er werkte op het pelgrimskantoor, en zij twee weken de hollandse huiskamer deden. En ja hoor, ze zijn op vakantie, de hospitalero Jinez vangt me op, en ik heb mijn eigen kamer, alles donativo, geweldig, er is een buitenkeuken, en een zwembad, het is intussen bloedheet geworden, 's Avonds echt lekker hertevlees gegeten in het lokale restaurant-bar, met goede rode wijn. En dan word ik uitgenodigd voor de bbq de volgende middag, die Jinez organiseert samen met zijn vrienden van de Jacobs-associatie van Cordoba, er komen er vijf. Ik draag mijn steentje bij, door salades en gegrilde groenten te maken, en sauzen, voor de rest is er vooral heel veel vlees en vis. De lekkerste sardienen die ik ooit heb gegeten uit Malaga, alles komt van het houtvuur, chorizo, lamskoteletjes, op tafel olijven, kaas, ham, worst. Iedereen heeft wijn meegenomen die geproefd moet worden. Ik maak kennis met Manolo, commissaris van politie, een van zijn agenten, Juan, en nog een paar stoere mannen, de ex-bankier doet het vuur. Ze zijn heel erg aardig, we praten over de camino, Spanje, politiek, het leven in Andalucia. Er wordt gebeld naar de plek waar ik de volgende dag slaap, om door te geven dat ik een kennis ben, zo gaat dat hier. Ik heb veel water gedronken, maar rol toch wel redelijk rozig mijn bed in om 21.00 uur, we zijn om 15.00 uur begonnen, en er moet morgen gewerkt worden.

Het wordt steeds warmer, vooral de avonden, en ik geniet. Heb een mooie midzomer zondag de 21e, lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn.