Nog even geen lange wandeldagen, wekenlang buiten in de natuur, met de bijbehorende ontspanning, het fijne loslaten, het achterlaten van drukte en een overdaad aan indrukken, en ik mis het, maar het komt er weer aan ! Dus dan maar verhalen uit het verleden, om te beginnen met wat ervaringen van de Camino Portugues vorig jaar, nog niet verteld.

Vanaf Porto kwam ik steeds meer pelgrims tegen, september is de drukste maand, en vanaf Tui op de spaanse grens wordt het echt druk. De duitse vader met twee tienerdochters, duidelijk een fanatieke wandelaar, die dit wilde delen, maar ik kwam ze meerdere malen tegen, de minder fanatieke dochters een flink stuk achterop slenterend, en eentje zelfs met een geblesseerde knie. Ik heb die arme schapen maar een bemoedigende brede glimlach gegeven, ze na een paar dagen ook niet meer gezien. Een deens echtpaar, in de vijftig, met weining camino-ervaring maar heel veel levenservaring en tatouages, die vanaf lunchtijd aan de flessen drank gingen, en heel veel praatten en heel weinig luisterden. Ze hadden veel teveel bij zich, en daardoor problemen bij het lopen, en hij beweerde bij hoog en bij laag, dat hij altijd 50 km per dag had gelopen. Twee bevriende jongemannen uit Madrid, vriendelijk, zachtaardig en beleefd, met wie ik veel tijd doorbracht, filosoferend over het leven, zij nog een hoop voor zich, ik al een hoop achter me. We hebben na aankomst in Santiago de Compostela samen gelunchd op de markt, waar je je eigen vlees en vis meebrengt, die voor je worden gegrild, proostend met een glas albarino. De canadese vrouw van in de zestig, in niet bijster goede fysieke conditie, langzaam lopend en enorm aan het genieten, voor wie het een openbaring was, dat je je natte spullen met veiligheidsspelden aan je rugzak kon hangen om snel te drogen.

In Barcelos sliep ik in de kleine, niet erg schone herberg, en omdat het zondag was, kon ik godzijdank een hele lange lunch doorbrengen in een enorm familie-restaurant, waar ze in de rij stonden : zalige kleine houtgegegrilde lamskoteletjes met aardappels en salade en een kwartkarafje harde lokale rode wijn, voor maar liefst 9 Euro. Verderop geslapen bij Casa Fernanda, een van die vele unieke parels op de caminos. Zij, Fernanda, heeft samen met haar man, die gewoon werkt, in de grote tuin van hun bungalow een huisje met 12 bedden gebouwd, comfortabel en in een fijne relaxte sfeer, tussen de moestuin en het terras en de kippen, helemaal geweldig. Het is volledig gebaseerd op idealisme, je betaalt wat je ervoor over hebt, waar ze ook nog voor kookt, diner en ontbijt, ik heb met veel plezier geholpen in de keuken, we waren met zn vijven, en tijdens de vele verhalen die ze vertelde, bleek helaas dat dit bijna niet meer vol te houden is, door de enorm toegenomen populariteit van de Camino Portugues, en de pelgrims die zich niet meer aan de mores houden. Ze gaan weg zonder iets te geven, of twee Euro, vervuilen de boel echt erg, of zijn onbeleefd. Ik heb haar de hemel in geprezen, haar aangemoedigd om door te gaan, en beloofd terug te komen, en met een dikke knuffel afscheid genomen.

Tot de volgende mooie verhalen, ik vind het fijn om te schrijven elke dag, en heb nog stapels dagboeken liggen, genoeg om uit te putten. Lief zijn voor elkaar, hasta la proxima, Willemijn.