Na een mooie aanloop, door bos en park, over de prachtige brug over de Douro, beland in Porto. Ligt heel mooi aan weerszijden van de rivier, met haven en kathedraal, toeristisch, 500.000 inwoners. Ik heb tijd doorgebracht met twee deense dames-pelgrims, heel gezellig, onze landen lijken erg op elkaar. Zij gaan naar huis, maar ik raad iedereen aan de Camino Portugues pas vanaf hier te beginnen, niet ervoor. Ik heb een ochtend regen gehad, maar verder prima weer, halfbewolkt, 25-26 graden. Ik slaap in het seminarium, een half uur lopen buiten het centrum, maar niet in het grote oude gebouw zelf zoals ik verwachtte. Ik krijg een sleutel, en loop via trappen naar beneden het dal in, waar een klein oud soort herdershuisje ligt, omringd door moestuinen, verder niks, met uitzicht op een andere brug over de rivier in de verte. Eerst ben ik er alleen, 's avonds zijn er uiteindelijk nog drie andere pelgrims, oa een pools meisje op weg naar Fatima, die zo moe is dat ze nauwelijks kan praten. Deze albergue heeft iets surrealistisch, doodstil, mooi, weg van alles, maar bij de stad, heel bijzonder. Ik loop rond in Porto en bekijk alles, aan het water is het druk en gezellig, maar goed authentiek eten kan ik er niet vinden. Ik vraag rond, en beland de volgende dag voor de lunch in Matosinhos, de haven een half uur met de bus verder aan de oceaan. Er ligt een wijk, waar alle portugezen vis gaan eten, rijen met tentjes met grote barbeques, druk, het ruikt naar rook en vis. Ik ga ergens zitten, tussen de volle tafels, en bestel sepia en sardines, die zalige grote, alles smaakt fantastisch naar rook, met vinho verde, de frisse licht bubbelende witte portugese wijn, die hier bij hoort. De hoeveelheden zijn enorm, en ik rol aan het eind van de middag mijn bed in.

ZATERDAG 29 AUGUSTUS- RATES- 25 KM (153 TOTAAL)

Onder een blauwe lucht op pad, lekker lopen. En ik ben in een andere wereld beland, vanaf nu zijn er heel veel pelgrims, en veel albergues en overnachtingsadressen. Het begint hier in Noord-Portugal al een beetje op Galicia te lijken, de wasplaatsen die worden gebruikt door dames op leeftijd, de horreos, huisjes op poten om het graan en mais te beschermen tegen ongedierte, holle paden, gestapelde muurtjes. Ik loopt tussen mais en vooral veel wijn, hoog groeiend op pergola's, vol met grote trossen, rood en wit. Het loopt heerlijk, rustig en stil, fotogenieke plaatjes. Ik slaap in de albergue in een mooi gerestaureerde oude boerderij, in stapelbedden dicht op elkaar, stampvol met 30 pelgrims, gelukkig kun je lekker buiten zitten aan tafels op de binnenplaats, wat nogal eens ontbreekt in albergues. We eten met ongeveer 15 man gezamenlijk, rijst met fijngesneden vis, tomatensalade, boerenbrood, jonge wijn uit plastic vaten. Er zijn Oostenrijkers, Duitsers, Denen, Portugezen, Spanjaarden, een Letse, Italianen, die laatsten integereren niet, groeten niet, en bevestigen hun reputie...Als afsluiter komt de "quemada", de galicische ketel met sterke drank die wordt aangestoken, en waar de alcohol moet worden uitgeroerd tijdens gezang en toespraken, een oud heksenritueel, en die nog steeds heel sterk is, een stevig slaapmutsje. Ik slaap, met voor het eerst deze camino mijn oordoppen in, niet alleen tegen het gesnurk, maar vooral tegen de pelgrims die al vanaf 5.30 uur opstaan, onder veel geritsel en lawaai hun rugzakken pakken, lichten die aan en uit gaan, overleggen. In al die afgelopen vijf jaar en 8.500 km en al die albergues heb ik dat nooit gedaan, en nu is het niet eens bloedheet weer, een argument om vroeg te beginnen. Het is iets wat erbij hoort, maar niet voor mij, zoals gewoonlijk vertrek ik als een van de laatsten om een uur of 8.30.

Lieve lezers, ik geniet en het gaat snel, lief zijn voor jezelf, tot snel, Willemijn