De afstand voor vandaag zou eigenlijk 12 km zijn, maar ik ben een paar keer op en neer gelopen, oa een stuk van 2 km door een droge rivierbedding, omdat ik de gele pijlen maar niet kon vinden, uiteindelijk bleken ze op een paaltje steil omhoog te staan, ik ben er drie keer langs gelopen. Ik loop maar korte etappes, omdat de niveau-verschillen hier in de Montes de Malaga, waar ik steeds tegenaan keek en nu middenin zit, groot zijn, heel veel steil klimmen en dalen, leve mijn grote vriend mijn stok. Het is zwaar, maar o zo mooi, schitterende ruige natuur, elke bocht een ander uitzicht, echt bergwandelen, verdwalen bestaat niet, het is alleen maar genieten. Er zijn weining wilde veldbloemen, het is droog, twee weken geleden hadden ze hun eerste hittegolf met 40 graden, het ruikt naar zoete brem en kruiden. Bij een diep azuurblauwe lucht is het warm, 28-30 graden, maar er staat een stevige bries, "aire" die zoals ze hier zeggen niet vaak voorkomt. Dat maakt het heerlijk om te lopen, wat een mazzel. In het gehuchtje Los Suizos, een rijtje witte huizen op een bergrand, komt de glimlachende vijftiger, die me voorbijreed in zijn autootje, vragen, of ik even wil pauzeren en koud water wil. Op een bankje in de tuin met een onbetaalbaar uitzicht, kletsen we over de rust hier, hij woont en werkt in Malaga, en de hond die net is geopereerd. Verfrist verder, onderweg een picknick met (gedroogd)fruit en crackers, en dan zie ik Almogia liggen. Dan denk je dat je er bent, nee hoor, eerst moeizaam steil afdalen, zwaarder dan klimmen, en dan de steilste straatjes het dorp in die ik ooit heb gezien. De mensen hier, zo'n 4000, moeten beenspieren hebben om u tegen te zeggen. Slapen in de albergue van de gemeente, keurig en ruim, en voor mij alleen, en na de douche en siesta eten in het cafe Coco verderop: ham+lamskoteletjes+witte wijn, wat de pot schaft.

DONDERDAG 4 JUNI-ALMOGIA-VILLANUEVA DE LA CONCEPCION-18 KM (50 TOTAAL)

Het wandelen is net zo zwaar als het mooi is, berg na berg. Begonnen met vooral steil afdalen, moeizaam op grindpaden en met een grote rugzak. Een keer voorzichtig achterstevoren, een keer de rugzak over een greppel in de diepte gegooid, en daarna zelf. Over omgeploegde aarde door een olijfgaard, met prachtige dikke gekronkelde stammen. De uitzichten wisselen zich na elke bocht af. Het is een ruig landschap, met hier en daar cortijo's ( boerderijen), twee boeren zijn netten over de bomen aan het spannen. Mijn benen voelen nog zwaar, rustig aan, veel pauzeren. Het dorp blijft verborgen, totdat eindelijk na een bocht ik het zie, witgepleisterde huizen tegen de bergwand. Nog even 1,5 km klimmen, mentaal vooral zwaar, en bovenaan eerst op een pleintje de allerlekkerste cana con limon ooit. Alweer een mooie nette albergue met 4 stapelbedden, ze zijn donativo, wat betekent dat je zelf bepaalt wat je geeft, ongelooflijk dat dit systeem in deze tijden nog steeds zo goed functioneert in Spanje, met behulp van gemeente-ambtenaren en vrijwilligers. Ik dacht weer alleen te zijn, zie nooit iemand op de camino, en de meesten gaan eerder in het jaar, en toen bleek er ineens een hele dikke Ier te slapen, en ja hoor, alle camino-cliches zijn waar, hij bleek niet alleen een gewoon bos om te zagen in zijn slaap, maar ook nog het volledige tropisch regenwoud van Brazilie. Ten einde raad ben ik op mijn matras in de gang gaan liggen , en heb ik nog prima geslapen, hier kunnen geen oordoppen tegenop...

Ik heb begrepen dat het in mijn kikkerlandje eindelijk ook warm was, geniet ervan, hoog tijd, ik stap verder en denk aan jullie, lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn.