Vorige week heb ik in La Alberca doorgebracht, een prachtig oud dorp in de bergen, 60 km van Salamanca. Vlak buiten het dorp ligt een chicque hotel met tientallen 'villas', waar ik met 39 andeten mocht verblijven. Maar daar moesten we wel wat voor doen, ik nam als vrijwilliger deel aan een taalprogramma, waarin 19 engelssprekenden engelse les gaven aan 19 Spanjaarden, betalende klanten. De 'Anglos', zoals we werden genoemd, kwamen uit de UK, Nieuw Zeeland, Australie, Canada, USA, en ik. De 'Students' uit heel Spanje, werkend voor zeer diverse bedrijven, of zelfstandig, en verschillende leeftijden. Helaas is het nog steeds zo, dat in Spanje engels spreken ontbreekt of op zeer laag niveau gebeurt, en men wil het heel graag beter leren. Dit alles onder leiding van twee masters, een Engelsman en een Galicische, fantastische mensen.

Het concept is, dat er 24/7, elke dag van 's morgens 9 uur tot 's avonds een uur of 23, alleen maar engels gesproken wordt, zonder uitzondering, nooit 1 woord spaans. Dit gebeurt in 50 minuten per uur gesprekken van een op een, steeds afgewisseld met welke persoon, waarin je het kunt hebben over wat je maar wilt. Dat betekende, dat het varieerde van redelijk zakelijke tot zeer persoonlijke gesprekken, en dat we elkaar snel goed leerden kennen. Daarnaast waren er oefeningen of discussies met vier personen, theater, lezinkjes, een party, een excursie naar het dorp met proeverij, een lunch om 14 uur met twee en twee aan tafel, pauze van 15.30 tot 17, diner van 21 tot 22, met heerlijk eten. Hele lange en intensieve dagen, en je zag dat het werkte, binnen heel korte tijd hoorde je het niveau van de Students snel omhoog gaan, mooi en ontroerend om te ervaren. Bovendien had het voor de meesten te maken met zelfvertrouwen, wat je met de dagen zag groeien. Voor hen was het nog zwaarder dan voor ons, constant spreken en werken en leren in een vreemde taal, aan het werk gerelateerd, en deel van het probleem is, dat ze er in het dagelijks leven echt nooit mee in aanraking komen, letterlijk alles in Spanje wordt vertaald, tv, films, computers, namen van steden en mensen, dus voor ons waren de grammatica en uitspraak een uitdaging om over te brengen.

Ik heb zelf oa. een korte lezing over de Camino gehouden, en daarin een verband gelegd tussen mijn ervaringen tijdens het lopen de afgelopen jaren en deze week, iets wat ik niet verwacht had vooraf. Tijdens beide ben je met een groep vreemdelingen, van over de hele wereld en Spanje, bezig met een hele intensieve uitdaging, los van de 'normale' wereld en en de dagelijkse zorgen en beslommeringen, waardoor je elkaar zeer persoonlijk leert kennen. Het was zelfs zo, dat we op de afsluitende ceremonie, vrijdagochtend, waar iedereen een certificaat en een dankwoord ontving, iedereen ontroerd was, tot en met de meest harde zakenman, heel bijzonder om mee te maken. Een deel ging met de auto terug, en wij met het grootste deel terug in de bus naar Madrid. Iedereen lag te slapen, fysiek, mentaal en emotioneel doodmoe, maar o zo voldaan. Ik heb nu adressen in de hele wereld en Spanje, waar ik serieus, geen vakantiebeloften, terecht kan, ik ga er de komende tijd zeker een aantal opzoeken. Op dit moment wacht ik af, of ik de komende week terug ga, vanaf de 22e, erg lastminute, in Spanje schijnt het normaal te zijn om als klant op het laatste moment aan te melden of af te zeggen. Zo niet, dan ga ik lopen, mensen opzoeken, verder werken als vrijwilliger, en als gids werken. Intussen ben ik Madrid aan het weder ontdekken, eerst samen met een paar andere deelnemers, nu alleen, en wat een heerlijke stad. Ik loop uren, ga naar de musea, die toevallig de afgelopen dagen gratis waren, en eet tapas. Het is zalig warm, een graadje of 28, sorry, in Nederland is het nog steeds koud begreep ik. Ik bel en mail ook wat nieuwe adressen, die ik doorgekregen heb van diverse mensen.

Kortom, veel onzekerheden, maar ik zie dat als een luxe, een privilege, en ik hoop de mogelijkheden op mijn weg blijven komen, en voor jullie ook. Lief zijn voor jezelf, tot snel, Willemijn.