Het weer blijft fris, van 12 graden 's morgens tot 19 later, met een gure wind, voorlopig geen korte broek of hemdje. Langs het laatste stuk bos naar Simancas, mooi vestingstadje aan de Duero, met een lange 13e-eeuwse brug met 17 bogen, en beroemd om zijn "Nationaal Archief", gehuisvest in een kasteel met moderne aanbouw, 32 miljoen documenten in 52 kamers. Vanaf hier tot Sahagun slechts de Tierra de Campos, the Gothic Fields, de meseta, het enorme vrijwel boomloze plateau, soms krijt, soms zand, met eindeloze velden en de overweldigende castiliaanse luchten.

Slapen in kleine albergue met vier bedden in een kamer, helaas weer met de twee Tsjechen, die vroeg aankomen, wijn gaan drinken en luid Tsjechisch praten en zingen, vroeg gaan slapen, en om 6.30 vertrekken. ik doe rustig aan, internetten en lezen, en eet 's avonds mijn menuutje : knoflooksoep lekker heet, gegrilde sardinillas met salade, verse kaas met honing, glas rode wijn.

VRIJDAG 1 MEI - CIGUNUELA -CASTRAMONTE - 24 KM ( 239)

De dag begonnen met onaangekondigde regen, cape aan plastic zakken om de sokken, en het is gewoon KOUD. Flink doorstappen naar Wamba, opwarmen met koffie met koek in de bar annex bakker, waar het gezellig druk is, het is hier immers een vrije dag. Prachtig gerestaureerd limestone dorpje, waar ik de Santa Maria kerk bezichtig, een van de visueel aantrekkelijkste langs de route, oudste dateert uit 12e eeuw, met Mozarabische en Romaanse invloeden, bogen, en een knekelhuis. Over de weg, de paden zijn modderplassen, naar Penaflor de Hornija, een dorp op een heuvel, met niks behalve een bar vol mopperende mannen, waar ik mijn manzanilla/kamillethee drink. Via brede middeleeuwse trappen daal ik af naar de velden.

Door naar de albergue, een hele mooie in een schoolgebouw uit 1930, maar geen verwarming. Onder drie dekens siesta gedaan, en ik beland daarna in Bar Caribe, van buiten zie je niet eens dat het een cafe is, vaak hier. Ik heb hier een bijzondere ontmoeting, met de eigenaar en zijn vrouw. Hij is 95, keurig in het (versleten)pak met vest, zij 'een stuk jonger', 87, loopt erg moeilijk, en gaat acheruit de deuren door. Hij vertelt en vertelt, laat foto's zien, een schoolfoto uit 1926, hij was 6 jaar, stampvol, er waren vier schooltjes, en 1200 inwoners, nu nog maar 280...Hij mocht niet studeren, dat was onzin, maar heeft wel altijd, naast zijn werk, geschilderd. Grote, Van-Gogh-stijl-achtige olieverfschilderijen, sommige echt goed, van boerentaferelen. Tot 15 jaar geleden hadden ze elk weekend mariscos(schaal-en schelpdieren)die ze haalden in Vallodolid, en kwam men van heinde en ver om met zn allen feest te vieren. Alles is veranderd, zegt hij met een stralende glimlach en een los kunstgebit. Ze zijn 68 jaar gelukkig getrouwd, zonder stress, vullen elkaar constant aan, en zo helder en bij als jij en ik. Ik eet al luisterend en vragend mijn stukje droog vlees met aardappels, en drink de harde rode wijn van hier uit het vat. Met een stevige handdruk en een blik in elkaars ogen nemen we afscheid, ik bedank ze voor alle aandacht en gastvrijheid. Hoe lang nog, er is niemand die de bar wil overnemen, en ik word overvallen door weemoed en nostalgie, een vaste begeleider op deze tochten.

Tot snel, 'enjoy yourself, it's later than you think', Willemijn