Vandaag de minste dag, en daarom maar 12 km. Ik vertrek onder een lage donkergrijze lucht, de regen komt hard en gestaag naar beneden, en stopt niet. Ik loop langs de weg, want de paden zijn onbegaanbaar, regencape om en dik aangekleed, want het is echt heel koud. In het begin gaat het nog, maar na een half uur zijn mijn onderbenen en schoenen doorweekt, en heb ik geen gevoel meer in mijn handen en voeten. De harde snijdende wind komt van opzij, en het is gewoon afzien, het soort moment dat je je even afvraagt waar je mee bezig bent. Ik probeer me voor te stellen dat ik op het strand op Bali zit, in die zalige tropische warmte. Als een verzopen kat vlucht ik na bijna drie uur in het dorp het cafe in, opdrogen en opwarmen, en dan naar de albergue. Het is er klein, maar gelukkig ben ik alleen, en kan ik alles lekker ophangen, en drie dekens op mijn slaapzak leggen. Laat lunchen, het is toch zondag, dan blijven ze hier rustig tot vijf uur zitten, met pasta-salade en bacalhao en aardappels en glas witte wijn, en dan een diepe siesta. Het was me wel opgevallen dat het erg druk was in het dorp, en als ik 's avonds wat ga drinken in het cafe, blijkt dat er een landbouw-fair was, met tractoren en dieren enzo, en je kan over de hoofden lopen. Het stierenvechten staat aan, en het lawaai is oorverdovend, de Spanjaarden vinden dat heerlijk.

MAANDAG 27 APRIL - NAVA - VILLEGUILLO - 17 KM (160)

Nog steeds erg donker en koud, maar droog, ik loop weer langs de weg, vanwege de onloopbare modder, en de omgeving lijkt op de Noord-Oostpolder, gele koolzaad velden, afgewisseld met bomen. Via Coca, prachtig vestingdorp, met moors kasteel, waar markt is, en waar ik 20 minuten in de rij sta voor een paar zalige zoete spaanse aardbeien, omdat iedereen gezellig staat te kletsen en respectvol kibbelt over wie er aan de beurt is. Door de harde koude wind, ik heb vier lagen aan, een paar dagen geleden liep ik nog in korte broek en hemdje, maar dat zit er voorlopig niet in.

Ik kom aan in Villeguillo, een dorpje met 1 bar en een albergue, en verder niets. Helaas blijkt de bar dicht op maandag, geen eten en drinken. Stomtoevallig kom ik Pablo tegen op straat, de vriendelijke vrijwilliger van in de 60, die de albergue beheert, want het is uitgestorven. Binnen 10 minuten ben ik geinstalleerd, als enige peregrino, en komt hij een zak met brood, eieren van de eigen kippen, gekookte ham, en yoghurt brengen, bij zijn zus gehaald. Hoe ik ook aandring, hij wil er geen geld voor hebben, en het slapen is ook gratis (in de albergues municipales betaal je tussen de 0 en vijf Euro), dus ik laat de volgende ochtend wat achter op de tafel. Het blijft een wonder, hoe in deze moderne tijden, in een zware crisis, dit systeem gebaseerd op vrijwilligheid blijft functioneren. Ik ben alleen, mijn enige gezelschap zijn een ezel en een enorme witte geit met baard buiten in het veld. ik vermaak me met lezen, en naar een antieke tv met vier kanalen kijken, en ik voel me voldaan. Vroeg naar bed en vroeg op.

ik heb natuurlijk foto's gemaakt, maar kan die helaas op mijn tablet niet op mijn blog uploaden, ik hoop volgende week een pc ergens...Iedereen bedankt voor de positieve reacties, ook via de mail, lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn