Tapia de Casariego/Ribadeo/San Xusto/Mondonedo/Gioriz/Vilalba/Miraz/Sobrada de Monxes/Arzua.

De kust verlaten en het Gallicische binnenland ingedoken, wat wel even anders was. Allereerst zoals te merken geen Internet te bekennen. De afgelopen week was het stappen door het echte boeren-platteland, zonder de voorzieningen van de kust. Minder voorzieningen, albergues, boerderijen, gehuchten, koeien en koeiepoep, natuur. En vooral de ongelooflijke ECHTE stilte, dan realiseer je je, dat je dat bijna nooit meer hoort. Ik liep over een heuvel rug, en hoorde wel een uur lang de toeter van de bakker door alle dalen rondom gaan, en als je niet thuis bent, hangt ze het brood gewoon aan je deur.

Een hoogtepunt was Tapia, het laatste echte kustplaatsje met strand: een herberg met de de mooiste locatie, op een rots aan een rotsstrandje, je hoorde de hele nacht de golven, verder niks. Gegeten in het haventje, waar de hele bevolking ook was om te ,picar,, een borrel met een pinxo(tapas), bijkletsen, beetje rondwandelen, voor mij is dat het helemaal, stel je toch voor dat dat wij het weer ervoor hadden, en dat wij dat deden, iedereen door elkaar, alle leeftijden. Tonijn met cider gegeten, heerlijk, zelfs een zeldzame ondergaande zon die te zien was. En een hert die de weg oversprong...

Van daar naar Castropol, prachtig vestinplaatsje bovenop de klif, en toen met het pontje, echt mini-bootje, naar de overkant van de Ria naar Ribadeo. Garnalen gegeten in havenwerkerstent, heel kein glas witte lokale wijn, wat zij ook allemaal drinken, samen 4 euro. Ik wilde de dame van het Officina de Turismo vragen of zij een goedkoop alternatief wist voor de albergue, die 2 km buiten het centrum ligt, en heb haar vervolgens benoemd tot de nummer 1 op mijn lijst van meest chagerijnigen, en ik heb er al aardig wat ontmoet in deze beroepsgroep...Oudere dame, zei geen hallo of dag, en beweerde vervolgens dat er toch echt niks was. Na een beetje rondvragen had ik al heel snel een kamer boven een restaurantje, met heerlijk menu inclusief: soep-kip-sla-rode wijn. En het grote nieuws van de dag op alle journaals: de Codex, het eeuwenoude zeer kostbare boek, dat vrijwel precies een jaar geleden gestolen was uit de kathedraal van Santiago,is terug!Een man die er 30 jaar gewerkt heeft, had het gewoon in zijn huis, met nog vele andere kostbaarheden, en miljoenen achterovergedrukt geld. Hij deed er niets mee, alleen erg anti-kerk geworden, triest...

Slapen in san Xusto, een gehuchtje met een hele kleine herberg ,in the middle of nowhere, een oud schooltje, slechts een paar andere mede-pelgrims, dood-en-dood-stil, simpel maar prima eten werd gebracht van de kroeg verderop, je schaamt je gewoon dat je dan voor de hele avond-nacht 5 euro uitgeeft, maar zo mooi daar.

In Mondonedo bij de broeders geslapen, simpele mooie kamer aan de binnenplaats, een ingeslapen oud vergaan stadje met een prachtige kathedraal, oude kronkelende straatjes, jaren vijftig, paar kroegen en restaurants. Ben naar de vespers-dienst gegaan, met 1 hele mooie zuivere vrouwenstem, ontroerend, de kerken hier zijn sober en met mooi steenhouwwerk.

De volgende dag 30 km gelopen, waar ik wilde slapen was gesloten, maar eigenlijk ging het gemakkelijk, het zijn zulke mooie paadjse en weggetjes, steeds iets te zien, rustig, wat een rust van binnen en buiten...Langs een van de opvallendste neo-gotische begraafplaatsen die hier veel voorkomen, met hele hoge stenen kruizen, heel veel naast elkaar, heeft iets geheimzinnings-mystieks, Gallicia is erg Keltisch. In Miraz in een hele leuke Engelse herberg geslapen, zoals vorig jaar op de Frances, zulke lieve idealistische mensen. Gisteren in Sobrado de Monxes, beroemd om zijn klooster, waar je slaapt bij de monniken, geweldig. Een schitterende grote kerk met beeldhouwwerk binnen en buiten, en een grote binnenplaats. gewijd aan San Benedito, die het kwaad bestrijdt en bij exorcisme wordt gebruikt...gegeten in een door de Engelsen aangeraden restaurantje, pegrimsmenu: kaas-charcuterie-vis met gestoofde groenten-ijs-rode wijn, niet te geloven.

Heb met wat mensen wat meer of minder opgelopen: een leuke Duitse jongen, wiens verloofde zeer verstandig heeft gezegd, ga jij eerst nog maar lekker lopen; een leuke meid uit Milaan, spreekt goed engels, maar eet bijna niet; een heel gezellig spaans echtpaar van mijn leeftijd en een vriend van hun, wijze mensen; een gestoorde spanjaard, die alleen maar zoop de hele dag, en blowde, jaar of 40, wel heel mooi zong en gitaar speelde, zeer ongelukkig, die heb je hier ook, heb ik snel achter me gelaten; er komen er nu steeds meer bij, want vandaag ben ik in Arzua aangekomen, waar we op de Camino Frances zijn de laaste drie dagen voor Santiago, wel even wennen weer...

Maar het is dus sinds gisteren wel even echt zomer geworden, graadje of 27, strakblauw en warm , o wat word ik daar blij van, is heel lang geleden, ook al had ik niks te klagen, alles voelt en ziet er toch anders uit. Lieve allemaaal, heb nog veel meer te vertellen, het is nooit saai, er gebeurt elke dag zoveel, leve mijn dagboek, maak er at moois van, lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn.