Ik ga als een slak vooruit, letterlijk met mijn hebben en houwen op mijn rug, een bult, maar dat is omdat er hier zoveel bijzonders te zien is, en ik absoluut geen haast heb. Dat voelt als een luxe, ik kom weer veel mensen tegen die haast hebben of geen tijd, en ik heb nu natuurlijk ook minder de druk om op een bepaalde tijd in Santiago te zijn, al blijft die magneet trekken...Velen zullen zich afvragen waarom ik in godsnaam (of boedha,s naam of Jacob,s naam) die drang meteen weer had om lang weg te gaan en dan ook nog te gaan lopen, zoals vorig jaar. Is het een vorm van vluchtgedrag, wie weet ook wel een beetje. Wat ik zeker weet, is dat ik me vorig jaar meer levend en belevend en mezelf heb gevoeld dan ooit, en op mijn plek. Het komt door de combinatie van buiten zijn, in de stilte en de natuur, alleen met jezelf, maar ook het ontmoeten van vele bijzondere mensen, het je geestelijk en lichamelijk beter dan ooit voelen, en de pure luxe en bovoorrechtheid van totale vrijheid. Het zou natuurlijk mooi zijn om dat met iemand te kunnen delen, maar ik ga niet thuis op de bank zitten wachten tot dingen gebeuren, ik neem mijn leven in eigen hand...

Een klein stukje langs de kust naar Hondarribia gelopen, omdat een heleboel mensen van hier me dat aangeraden hadden, en het was het waard: een klein oud vestingstadje met een prachtig bewaard gebleven centrumpje, oude steegjes met volledig autehntieke huizen met balkons, je waande je in de middeleeuwen. Er staat een Parador, dat zijn staatshotels die de Spaanse regering in de afgelopen dertig jaar in heel Spanje in allerlei monumenten heeft geopend, om ze te behouden, vijf-sterren. Deze is schitterend, in in oude Karel V - vesting, nou en daar sliep ik naast, met een uitzicht over de baai. Het strand is 20 minuten lopen, heel breed en schoon en leeg, en het was 30 graden. De Basken zijn verstandig, die komen pas om een uur of 16. Wat opvalt, en zo goed is, dat er hier in de kustplaatsen, bij de stranden, totaal geen toeristenbouw, flats, foute horeca-tenten, hotels zijn, daar wordt strend op gelet, geen Benidorm hier, erg fijn.

Gegeten bij visafslag, nog verder lopen, binnen zaten de vissers te eten, en buiten een paar mensen zoals ik, een superverse vis die ik niet kende, tussen makreel en sardine in, helemaal puur, echt vingerlikkend lekker...Ik loop echt wel een stuk meer kilometers elke dag, om alles te zien en te bekijken, maar dan wel op slippers en zonder rugzak.

Lieve allemaal, het is hier fantastisch, wat ben ik toch een bofkont, iedereen daar op de Keizersgracht de groetjes, lief zijn voor elkaar, tot snel, Willemijn