Daar ben ik dan eindelijk weer, echt nergens Internet, en ik wil jullie zo graag op de hoogte houden en alles vertellen, want het is hier zo mooi en ik ben aan het genieten.

De route die ik heb gelopen is : St.Girons, Argien, St.Lary, Casanous, St.Bertrand-de-Cominges, La-Barthe-de-Neste, Bagneres-St-Bigorre, Ourdis, Lourdes. Ik heb eindelijk redelijk mooi weer, meestal prima om te stappen, in ieder geval niet zo koud meer, dat is dan denk ik de les, dat je daar heel dankbaar voor bent. Alhoewel ik twee dagen geleden op het plateau vlak voor Bagneres in een ongelooflijke onweer-hagel-wolkbreuk-storm ben terechtgekomen, en ze me van de weg gehaald hebben, twee inwoners, omdat het veel te gevaarlijk was. Het is toch een heel ander verhaal om langs de bergen te lopen...Maar wel heel erg verschrikkelijk mooi, steeds de groene golvende valleien met dorpjes, en de besneeuwde bergtoppen op de achtergrond, echt genieten. Ze noemen dit wel de vergeten route, de Chemin de Piedmont, ondanks het feit dat het een van de fraaiste is, wordt ie weinig gelopen. In ieder geval heb ik een beetje een buitenkleurtje, want totnutoe was ik winterwit.

Het werken in de herberg was heel erg leuk, af en toe zwaar, maar ik kreeg vooral heel veel energie van de mensen en hun verhalen. Volgende week weer twee weken, en dan Spanje....Maar het was ook daar erg erg koud, af en toe met dekens en blauwe lippen.

En nu wat anecdotes, helaas kan ik niet alles vertellen. In Argein heb ik bv een van de lekkerste maaltijden ooit gegeten, bij mensen thuis aangeschoven, hij had een houtvuur op het binnenplaatsje, dus houtgegrild konijn met allemaal groenten(zeldzaam hier!)en salade caprese vooraf en ijs toe, heerlijk. Leuke mensen, uiteraard discussies over politiek, gezien de verkiezingen (inmiddels weet ik dat het Hollande is geworden, Mr Pays Bas noemen ze hem).

Met een warm zonnetje een echte col beklommen, de Col d,Aspet, 1069 m, maar het viel mee, heel geleidelijk. De afdaling was eigenlijk zwaarder, zoals vaak. Onderweg een salade gegeten in heel klein cafeetje, en ik had een adres om te slapen gekregen iets verderop, ik loop een groen valleitje met een beek in met alleen een prachtig groot buitenhuis, blijkt dat het te zijn. een ouder echtpaar die hier vorig jaar mee waren begonnen, huis uit de familie, allemaal mooi oude kamers, gaslapen in een antiek bed, heerlijk boerenkip met aardappels en sla en kaas gegeten. Ik zeg het er niet steeds bij, maar overal zit natuurlijk altijd lokale rode wijn bij.

Een van de mooiste stukjes naar St.Bertrand, ik liep door een brede vallei, uitzicht op de kerk van Valcabres, en daarachter op de burcht en kathedraal van St Bertrand, ongelooflijk fotogeniek. In de kerk voelde ik iets bijzonders, wat het ook moge zijn, en tranen liepen over mijn wangen, en ik heb er een tijdje gezeten en aan heel veel mensen en dingen gedacht...Slapen bij de bekende Mme Uchan, ze heeft een pelgrimsgite aan de voet van de burcht in een oud middeleeuws gebouw, met comfortabele kamers. Met drie andere mannelijke pelgrims heerlijk gegeten en gekletst : garbure(is lokale hele dikke soep),eend met van alles, kaas, aardbeien. Het dorpje zelf is overigens net een Fellini-film, zo uit de jaren 50 met een pleintje met bomen, net een filmset.

Ik heb een halve dag opgelopen met Jean-Francois, 37, vriendelijke rustige man, we hebben samen gelunchd, uitgebreid, om van het zonnetje te genieten op een terras, je wilt niet weten hoe goed dat voelt na al die kou. Soep, crudites, pate, worst met linzen, kaas, taart voor 11 euro!

De dag daarna was slecht, regen, wolkbreuk aan het eind van de middag, maar ik had wel een hondenvriendje die wel 1,5 uur met me meegelopen is, heel gezellig, een klein stoer mannetje, ik denk dat hij naar me toegestuurd was om me te troosten. En toen ging ie gewoon weer naar huis.

Ik heb de Abdij L,Escaladieu bekeken, oudste deel uit de 14e eeuw, heel sober gotisch, maar ik vond het ook een beetje triest, omdat het leeg en verlaten is, geen leven meer; Tot de jaren 70 was er nog een hotel-restaurant, maar zoals alles op het franse platteland inmiddels verdwenen.

Eergisternacht heb ik in Ourdis geslapen, een gehucht van vijf huizen in the middle of nowhere, met een geweldig uitzicht, in de oude boerderij van een gepensioneerd boerenechtpaar, hij een beetje seniel, naast een klein kapelletje, waarvan zij de sleutel had, vanbinnen hemelsblauw geschilderd, 13e-eeuws. Ik kreeg voor de avond een stuk brood, wat scharreleitjes, wat jam, een appel, een tomaat, een glas rode wijn, heerlijk...En dan die ongelooflijke stilte....

Gisteren naar Lourdes gelopen, een klein stukje maar, zodat ik tijd had om het te bekijken. Alles eromheen is toeristisch, souvenirs, maar de omloop en de grot en de basiliek zelf zeer indrukwekkend. In de grot, eigenlijk meer een holte in een rotswand, is Maria verschenen aan Bernadette, en nu is het een van de meestbezochte pelgrimsoorden ter wereld. Honderden zieken en invaliden met hun begeleiders, die het willen zien en aanraken, en het water willen drinken, hopend op een wonder. Ik heb er een half uur gezeten om te kijken, maar toen trok ik het niet meer, al dat leed en verdriet(of hoop),ook veel kinderen, het breekt je hart...Ik heb gesproken met een hele bijzondere man, Vlaming, getrouwd met een zeker 15 jaar jongere beeldschone Italiaanse, wonend in Engeland, beiden lid van de Orde van Malta, die elk jaar met zieken en gehandicapten hier een week naartoe gaan, ik heb er echt bewondering voor. En ze willen naar Santiago gaan lopen...

Ik ben even uitgetypt, nog veel meer te vertellen, komt wel weer. Ik hoop dat jullie een beetje zon hebben, ik begreep dat Koninginedag in ieder geval mooi was! Tot snel, mis jullie, lief zijn voor elkaar, zoek je eigen weg; Willemijn.