Ondanks het feit dat ik alweer een tijdje terug en aan het werk ben, voel ik me nog steeds erg onder de invloed van mijn tocht, ten positieve. Alles ziet er mooier en vriendelijker uit, de mensen ook, ik let heel erg op groen in de stad, en wandel heel veel. Ik ben definitief verslaafd, en er zijn ergere dingen...Hetis heel prettig dat ik me rustig voel, relaxed, en me vrijwel nergens druk over kan maken. Ik hoop dit toch wel een beetje vast te houden, totnutoe gaat het goed, en ben ik aan het nagenieten. Van alle geweldige positieve reacties, van alle complimenten, van hoe sterk mijn lichaam voelt, en mijn geest, van het leven.

Ik ben hard bezig om nog iets te gaan doen met mijn blog en de nog vele overige dagboekaantekeningen, dat lijkt me geweldig. Bovendien wil ik hier gaan wandelen met mensen, ook een heel goed plan.

Hans Stam, ik heb begrepen dat je mijn naam/blog via Hans had gekregen, hartstikke leuk, dankje voor je reactie, en ik ben zeker van plan om meer te gaan pelgrimeren. Jij ook?

En Hanna, je vraag over alleen zijn en bang zijn is mij heel vaak gesteld, maar ik ben daar absoluut nooit mee bezig geweest. Het verschilt natuurlijk per persoon, maar ik heb veel alleen gereisd, en vind het ook heerlijk om alleen te zijn. En dat is iets heel anders dan eenzaam...Ik vond dat de echte Camino-beleving samenging met het feit dat je overdag meestal alleen wandelde, en volledig opging in de natuur, je omgeving, de stilte, en jezelf. ,s Avonds kon je mensen ontmoeten, praten, socialiseren, maar ook niet altijd. Heerlijk. Het effect is denk ik op deze manier echt veel groter. Dat heb ik ook gezien aan mede-stappers die altijd samen met anderen waren. Nogmaals, het ligt eraan waar je naar op zoek bent, als je het niet fijn vindt om alleen te zijn, is het wat anders natuurlijk. Bovendien sta je veel opener voor alles en iedereen, wanneer je alleen bent. Maar ik ben niets of niemand tegengekomen onderweg om bang voor te zijn, integendeel, mensen zijn erg behulpzaam en respectvol. Het belangrijkste is, dat je loslaat, je angsten, beslommeringen, stress, controleer-drift, en het gewoon over je heen laat komen. 's Morgens opstaan en totaal niet weten wat de dag je gaat brengen, als een zwerver, dat is de de ultieme vrijheid, die ik nu zo mis...

Ik ben van plan af en toe te blijven schrijven op mijn blog, en er komen nog een paar honderd foto's aan! Tot snel, lief zijn voor elkaar, ultreia, Willemijn