Totaal : 25 48 km.

Alles wordt wat heftiger en intenser, zowel positief als negatief. Ten eerste heb ik nog steeds, zoals de hele trip, ongelooflijke mazzel met het weer, terwijl de rest van Spanje zucht onder 35-40 graden, is het hier zeer aangenaam, graadje of 30, uitzonderlijk voor deze streek, maar altijd fris, windje, niet benauwd. En dat maakt de omgeving nog fijner dan het al is. een andere kant van het verhaal is de groeiende hoeveelheid, per dag, ENORME aantal pelgrims. Ik ben er intussen wel aan gewend, en doe mijn eigen ding, en ontmoet van alles, maar jammer is dat je een klein stukje van je vrijheid verliest, doordat het slapen een beetje lastig wordt. Via een paar mooie dorpen ben ik naar Ferreiros gelopen, waar ik dacht zonder probleem in de albergue te kunnen slapen, omdat ik er al om 13 uur was, niet dus, vol...Iedereen was aan het rondbellen, in de volgende dorpen ook, ik kreeg de tip om naar de lokale bar-restaurant te gaan, omdat ze daar beddeb hadden. Mooi, dacht ik, een kamertje, maar het was ietsje anders : zie voor je een schuur van 5 bij 12 meter, helemaal volgeplempt met bedden, tegen elkaar, met in het midden een smal paadje naar de enige wc-douche. Dat wordt feest vannacht! ik heb tot het eten op een terras-stoel gezeten, beetje lezen en schrijven, behalve een kerkje en koeien en vliegen s hier verder niets, het slapen viel uiteindelijk mee, het koelde een beetje af, en de onrust daar ben ik nu wel een beetje aan gewend. En een fantastische sterrenhemel...

Lunch: pasta-salade

Diner: sopa Gallega(lokale soep met groene bladgroente, erg lekker)+ternera-rijst+cheese-cake+rode wijn(ze zetten altijd de fles op tafel, neem maar wat je wilt, en normaal neem ik 2 glazen, deze keer iets meer, om beter te slapen...)

Citaat uit boek wat ik geleend had (De Weg naar Santiago de Compostela-Kathryn Harrison) : Het enige dat ik wil, is wat mijn voeten me opleveren : een gevoel van verbondenheid met diegenen uit het verleden en het heden ; mezelf stap voor stap steeds verder naar een volediger bewustzijn lopen van de sterfelijkheid, ieder leven onverdraaglijk nietig, onmogelijk kort, terwijl de tijd voorwaarts stroomt. Thuis, maakt het nadenken over deze waarheid me verdrietig, neerslachtig, angstig, maar onder het lopen is het precies het tegenovergestelde: ik voel me springlevend, voel het vuur van mijn nietige bestaan helder branden....

Lieve volgers, ik ben er bijna, een heel vreemd gevoel, dankjulliewel voor alle reacties, tot snel, lief zijn voor elkaar, Willemijn